رجوی سالهاست می خواهد خودش و سازمانش را در بین کسانی جای دهد که هیچ سنخیتی با آنها ندارد. چرا که نه میرزاکوچک خان جنگلی تروریست بود و محمدتقی خان پسیان و نه مصدق و نه دیگر رُجل و مبارزینی که برای حفظ وطن شان در طول تاریخ با انگلیس استعمارگر و امریکای امپریالیسم جنگیدند، وطن فروشی کردند. حال مجاهدین و راس آن رهبران فاسد و بدنامشان پس از عبور از مبارزین تاریخ معاصر ایران که مصدق آخرین آن بود در اوج پیسی و فلاکت و برای فریب مردم ایران، اینبار از پادشاه ایرانی دروه هخامنشی یعنی کوروش کبیر آویزان شده‌اند تا شاید از این رهگذر اعتباری کسب کنند. کاری که محمدرضا پهلوی هم برای مشروعیت بخشیدن به خنایاتش سعی می کرد خود را به کوروش منتسب کند.

مسلما آویزان شدن از پادشاه ایران توسط مجاهدین هم تناقض دارد و هم هدف. تناقض اینکه؛ کوروش کبیر در واقع بزرگ ترین، شجاع ترین و دوست داشتنی ترین پادشاه ایرانی بود. از مهم ترین ویژگیهایی که در کنار نام کوروش کبیر یاد می شود می توان به گفتار، کردار و پندار نیک وی  اشاره کرد. بعبارتی یکی از مهم ترین دلایلی که کوروش کبیر در دنیا شناخته شده است، صفات نیک اوست. حال آنکه رجوی فاسدترین و بدنام ترین فردی است که به سبب وطن فروشی و خیانت و جنایت در حق مردم ایران در تاریخ معاصر ایران شناخته می شود. هدف هم اینکه؛ رجوی با اینکار می خواهد به تمامی زشتی ها و خیانت های این فرقه ضد دین ، ضد اخلاق و ضد انسانی در افکار عمومی ایران و جهان سرپوش بگذارد.

بنابراین فعالیت تحت نام «کانون های شورشی» توسط فرقه رجوی در روز کوروش در برخی از شهرهای ایران هم دقیقا با همین هدف پیش برده می شود. هرچند اقدامی مضحک و خنده دار است ولی در واقعیت امر نیاز مبرم مجاهدین برای کسب اعتبار شاید از لابلای تاریخ اینبار با نام کورورش کبیر باشد.

اما در ورای تمامی این دود و دم ها و تبلیغات کاغذی و پیچاندن گند و کثافتی به نام مجاهدین در زرورقی بنام کوروش کبیر صرفا تلاشی بیهوده برای حضور مجدد در فضای سیاسی – اجتماعی ایران است. در حالیکه دهه هاست مجاهدین از دید مردم ایران یک مرده سیاسی محسوب می شوند که بعد از سقوط صدام در کشور آلبانی بعنوان آخرین ایستگاه، برای عبرت آیندگان به زباله دان تاریخ سپرده شده است.