مجاهدین در پائیز سال ۱۳۷۳ به دستگیریهای گسترده و زندانی کردند تعدادی از اعضا در سطوح مختلف تشکیلات دست زد که تعداد آنها  به بیش از ۵۰۰ نفر میرسید.

بنابراین تشکیلات به بهانه چک امنیتی و اینکه احتمالا وزارت اطلاعات ایران در  تشکیلات نفوذ کرده اقدام به این سرکوب گسترده نمود.

ساختن زندانهای جدید و تبدیل برخی از قلعه ها به زندان  که قبلا برای استقرار پرسنل استفاده میشد از جمله اقدامات اولیه ای بود که بسرعت پیش برده میشد.

ستاد امنیت و پرسنلی  فعال ترین ارگان در این پروژه بودند . آنها سوژه های خود را  شبانه  و به بهانه های مختلف به بیرون از محدوده محل استقراری فرد کشیده و او  را با چشم بند به زندان هایی که پیشاپیش آماده شده بود منتقل می کردند. مدت زمانی که افراد در زندان می ماندند بین ۲ الی سه ماه طول میکشید تا مجددا تحت بازسازی و تحمیل روانی قرار بگیرند.

ربودن افراد در سطح قرارگاهها با همکاری ستاد امنیت و ستاد پرسنلی که زندان و شکنجه گران را تحت مسئولیت خود داشت انجام میگرفت.

در ستاد امنیت افرادی همچون  میرحسین موسوی نیاسیگاری (فاضل) – اکبر حیاتی (برادر تنی  محمد حیاتی) – اکبر معینی – بیژن مشفق نیا –  حسن محصل  – مسعود خدابنده (با نام مستعار رسول از عناصر ستاد اطلاعات – وی عضو هیات اجرایی سازمان و عضو شورای ملی مقاومت مجاهدین است. اهل تهران با تحصیلات فوق لیسانس مهندسی الکترونیک) ، اسداله مثنی، فریدون سلیمی ، معدوم عبدالوهاب فرجی نژاد جهرمی ( افشین)  و مسئولین باصطلاح برادر تمامی ستادها و ارتش ها  بهمراه حسن نظام الملکی (عضو هیات اجرایی و از اعضای شورای ملی مقاومت) مسئول دستگیری و شکنجه افراد ناراضی بودند.

سازمان تلاش داشت تمام اطلاعات این دستگیریها را مخفی نگه دارد و هیچکس از این پروژه خبردار نشود و حتی نفراتی که دستگیر میشدند  ندانند که در سلول های بغل دستی چه میگذرد.

بنابراین فرد به محض رسیدن به این محل توسط نفرات ستاد امنیت که فاضل پای ثابت این دستگیریها بود  بهمراه افراد شکنجه گر معروف زندان مجاهدین در قرارگاه اشرف  مثل  نریمان  (حسن عزتی ) ،  مختار (بهمن جنت سرایی ) ، محمد سادات دربند (عادل) ، احمد حنیف نژاد (یونس)  و . . .  فرد را دستگیر کرده و چشمان وی را می بستند و او را درکف ماشین خوابانده و به محل زندان در ساختمان پرسنلی میبردند.  البته تعداد زندانها در قرارگاه اشرف زیاد بود. غیر از ساختمان پرسنلی – قلعه ۱۵ و ساختمانهایی در محل اسکان سابق خانواده ها  در ضلع شرقی قرارگاه تبدیل به زندان شده بودند  و بدلیل زیاد بودن نفرات،  سازمان اقدام به تاسیس سلولهای انفرادی هم در محل ساختمان پرسنلی و هم در قلعه ۱۵ نمود که تعداد زیادی از افراد در این سلولها نگهداری میشدند.

ادامه دارد.

لینک به قسمت دوم