بار دیگر به مشام «مجاهدین» بوی کباب خورده است. البته اینبار نه در ایران بلکه در لبنان و عراق. لذا دستگاه تبلیغاتی این گروه تروریست تا توانسته تلاش کرده است اخبار و تحولات ایندو کشور را با هدف تضعیف جمهوری اسلامی ایران بازتاب دهند، تبلیغ کنند و رویاها و آرزوهای خود را در قالب تحلیل خورد مخاطبانشان بدهند. اینکه همین الان داره در لبنان و عراق انقلاب میشه  و دیگر کار جمهوری اسلامی تمام است. حتی تا آنجا پیش رفتند که دیروز از زبان رهبر مفقودالاثر و متوهم شان برای باورپذیری هرچه بیشتر و رحیه دادن به نیروهای سالخورده و بیمارشان در آلبانی پیام داده و اظهار لهیه کرد که این «یک انقلاب دموکراتیک در کشورهای لبنان و عراق بوده لذا کار جمهوری اسلامی ایران تمام است. ما هم باید در جمیع جهات خود را برای تهاجم حداکثر و جنگ صد برابر آماده کنیم» ؟؟!!

ولی واقعیت چیست؟

اگر کمی عمیق تر به مسائل بوجود آمده در کشورهای لبنان و عراق بنگریم درخواهیم یافت که: آنچه که آمریکا را آزار می‌دهد تأثیر ایران بر کشور‌های عربی در شرق یا نفوذ ایران در کشور‌های عربی به ویژه در سوریه، عراق، یمن و لبنان نیست بلکه تأثیر گذاری و پیامد‌های این نفوذ بر اسرائیل است. یکی از پیامد‌های آن جلوگیری از سلطه اسرائیل بر منطقه است. قدرت نظامی و فن آوری ایران، استقلالش در تصمیم گیری و اعمال حاکمیتش از جمله عواملی هستند که مانع سلطه اسرائیل و همچنین مانع سلطه کشور‌های عربی از جمله کشور‌های سازشکار با اسرائیل است. پس باید کاری در منطقه صورت گیرد.

در این رابطه نظر مخاطبان را عینا به مطلبی که توسط آقای عماد آبشناس تحلیل گر مسائل سیاسی از تحولات این روزهای لبنان و عراق در سایت فارسی زبان اسپوتنیک روسیه درج شده جلب می کنیم.

طی چند ماه اخیر ایران توانسته ضربه های سنگینی را به رقبای خود در منطقه وارد کند و بدیهی بود که آنها به فکر انتقام گرفتن از ایران و همپیمانان آن در منطقه بیافتند و آنچه امروزه ما در لبنان و عراق شاهد آن می باشیم را می توان به نوعی تلافی شکست های دشمنان ایران در منطقه تلقی کرد.

نمی توان به هیچ وجه انکار کرد که چه در لبنان و چه در عراق فساد و مشکلات اقتصادی عدیده ای وجود دارد که موجب شده مردم به خیابان ها بریزند و دست به اعتراض بزنند.

اما آیا در جاهای دیگر جهان فساد وجود ندارد و مردم به خیابان ها نمی ریزند، این اتفاق همه جای جهان می تواند پیش آید ولی چه ربطی به ایران دارد که بر علیه آن بخواهند شعار دهند.

اینکه این تظاهرات به یکباره شاهد شعارهایی بر علیه ایران و یا مقامات ایرانی باشد دیگر بحث اعتراض به شرایط اقتصادی موجود نیست.

این شعارها نشان می دهد که در ابتدا مردم به دلیل مشکلات اقتصادی به خیابان ها آمده اند و سپس برخی تلاش کرده اند از حضور مردم استفاده ابزاری و سیاسی داشته باشند وسوار بر اعتراضات شوند.

اینکه برخی رسانه های مخالف با ایران روی شعارهای چند نفر بر علیه ایران تمرکز کنند و شعار اصلی معترضان در اعتراض به شرایط اقتصادی را کنار بگذارند خود نشان می دهد که هدف این رسانه ها برجسته کردن این ماجرا است و نه پوشش اعتراضات مردمی.

انتخاب لبنان و عراق برای ایجاد شورش و اعتراضات اجتماعی بی دلیل نبوده.

دلیل اصلی این است که هم عراق و هم لبنان کشورهایی دارای اکثریت شیعی می باشند و به نوعی عمق استراتژیک طبیعی نفوذ ایران در منطقه به حساب می آیند.

چند ماه پیش وقتی که همه نقشه ها برای محاصره اقتصادی و نظامی ایران به آخر رسیده بود به یکباره دبیر کل حزب الله لبنان اعلام کرد که اگر به ایران حمله شود لبنانی ها کنار نخواهند نشست و به کمک ایران خواهند شتافت و به نوعی تهدید کرد که جبهه جنگ بر علیه اسراییل را باز خواهد کرد.

بلا فاصله نیروهای مقاومت در عراق همین واکنش را نشان دادند و از فلسطین گرفته تا یمن همه نیروهای همسو با جبهه مقاومت بیانیه های مشابهی نشان دادند.

قبل از این ماجرا ایالات متحده و همپیمانانش مطمئن نبودند که در صورت حمله به ایران بقیه مجموعه مقاومت امکان پاسخ خواهند داشت یا نه و اینکه آیا جوامع آنها چنین اجازه ای را به آنها می دهد اما وقتی که گروه های مقاومت بدون هیچ تعارفی چنین بیانیه هایی را منتشر کردند متوجه شدند که در صورت راه انداختن جنگ بر علیه ایران قطعا کل منطقه به آتش کشیده خواهد شد.

ماجرای حمله به آرامکو هم ثابت کرد که همپیمانان ایران توانمندی های بسیار بالایی دارند که نمی توان آنها را نادیده گرفت.

از سوی دیگر علیرغم فشارهای شدید آمریکا بر علیه عراق جهت همکاری با این کشور در وضع تحریم بر علیه ایران اما آقای عادل عبد المهدی نخست وزیر این کشور با شجاعت اعلام کرد که عراق در این زمینه با آمریکا همکاری نخواهد کرد.

مضاف بر این عراق گذرگاه البوکمال در غرب این کشور با سوریه را علیرغم فشار آمریکا باز کرد تا خط ارتباط جبهه مقاومت عملا به صورت زمینی از تهران تا بیروت باز شود.

نکته دیگری که برای آمریکایی ها بسیار ناراحت کننده بود این بود که عراق در حال مذاکره با روسیه برای خرید تسلیحات روسی از جمله سامانه های دفاعی اس۳۰۰ و اس ۴۰۰ بود و نخست وزیر عراق تهدید کرده بود در صورتی که اسراییل به حملات خود بر علیه مواضع الحشد الشعبی در عراق ادامه دهد با واکنش متناسب مواجه خواهد شد.

وچه کسی است که نداند واکنش نشان دادن به اسراییل یعنی عبور از خط قرمز آمریکا.

چیزی که بغض آمریکایی ها را ترکاند این بود که آقای عبد المهدی سیطره اقتصادی آمریکا بر عراق را با سفر به چین به چالش کشید و توافقنامه دویست ملیارد دلاری با چین به امضا رساند.

در همه این گیر و دارها پارلمان عراق هم در حال بررسی تصویب مصوبه ای که تقاضای خروج نیروهای آمریکایی از عراق را دارد می بود.

با توجه به همه این شرایط بدیهی بود که آمریکایی ها از همه ابزارهای در اختیار خود استفاده کنند تا دولت سرکش آقای عبد المهدی را بخواهند سرنگون کنند و مجلسی که به دنبال خارج کردن آنها است را به هم بزند و عراق را وارد یک هرج ومرج کنند تا بتوانند از آب گل آلود ماهی بگیرند.

در لبنان ظاهرا کم کم ماجرا جمع و جور شده در عراق هم ظاهرا به زودی ماجرا در حال جمع و جور شدن است.

نکته قابل تامل این می باشد که آمریکایی ها هنوز پایبند سیاست قبلی خود مبنی بر برهم زدن انتخاباتی که به نفع آنها نیست می باشند مانند کاری که در اوکراین و یا ونزولا و یا … انجام داده اند و انجام می دهند اما متوجه نیستند که چون با شرایط منطقه خاورمیانه به اندازه ایرانی ها آشنایی ندارند در نهایت ایرانی ها هستند که ضربه نهایی را می زنند.

زمانی برخی تصور می کردند که پس از اشغال افغانستان کار ایران تمام است اما مشاهده کردیم ایران با سیاست و درایت خود توانست نیروهای همسو با خود را در این کشور به قدرت برساند.

وقتی آمریکایی ها عراق را گرفتند دیگر همه یقین پیدا کردند که اینبار کار ایران تمام است اما مشاهده می کنیم سالها پس از اشغال عراق آمریکایی ها مجبور هستند نیرو اجیر کند تا بر علیه ایران شعار دهند.

نمی توان اذعان داشت که این ماجراها هیچ تاثیری روی زمین نداشته اما به قول معروف “جوجه را آخر پاییز می شمارند” و هنوز اول آن هستیم باید صبر داشت و دید پس از اینکه آمریکایی ها همه برگه های خود در لبنان و عراق را سوزاندند ایران چه کار خواهد کرد؟

شواهد میدانی نشان می دهد بازی ای که برای آمریکایی ها تمام شده تلقی می شد، برای ایرانی ها تازه شروع شده.