مسعود رجوی رهبر فرقه تروریستی مجاهدین با صدور اطلاعیه‌ی رسمی در تاریخ سی و یکم اردیبهشت ۱۴۰۲ با وقاحت و درنده‌خویی تمام از حمله تروریستی اشرار مسلح در شب روز سی ام اردیبهشت ماه ۱۴۰۲ به برجک مرزبانی «مزه‌سر» هنگ مرزی سراوان که منجر به شهادت شش تن از مرزبانان دلیر میهنمان شد حمایت کرد.

این مردک خبیث و جنایتکار که سه تروریست اعدام شده اصفهانی را «زندانیان سیاسی» می خواند به رضا پهلوی هم که شهدای برجک مرزبانی سراوان را «سربازان جانباختهٔ میهن» خطاب کرده است بشدت تاخت و با استناد به سخنان ژنرال کلارک، فرماندهٔ جنایتکار پیشین ناتو، و از حامیان این فرقه که گفته بود «نظامیان ایرانی باید یونیفرم خود را پاره کرده و ارگانهای نظامی کشورشان را ترک کنند» کشتن و از بین بردن نظامیان ایرانی را مباه دانست!

این تروریست پیر که خود را در انتهای خط وطن فروشی و جنایت و خیانت بر علیه مردم ایران می بیند و از ترس انتقام مردم به سوراخ موش خزیده،  تعارفات را کنار گذاشت  و علنا در اطلاعیه اش  از آمریکا و دیگر شرکای غربی آنان خواست تا این فرقه تروریستی را مجدد مسلح کرده و به جان مردم ایران بیندازد تا شاید خوی وحشی و خونخواری این جنایتکار کثیف کمی فرو نشیند.

اما باید به این مردک کوتوله پیر روانی و همسر فرومایه اش یادآوری نمود که دوران طلائی شان در عرصه تروریسم و فرقه گرایی ، علیرغم تمامی قمپز در کردن ها و خط و نشان کشیدن هایشان به سر آمده و آفتاب عمرشان بر لب بام است.

بنابراین آنچه که رهبران فاسد و بدنام مجاهدین را با توجه به سن و سالشان شب و روز عذاب می دهد، اقتدار روز افزون جمهوری اسلامی و به گور بردن آرزوی سرنگونی آن است.

و این همان عذابی است که خداوند وعده آنرا به جنایتکاران در دنیا و آخرت داده است و آنان را این چنین آواره و شُهره عام و خاص کرده است.

«وَ ما لِلظَّالِمینَ مِنْ اَنْصار» آنچه آنها مى کشند به خاطر ظلم و ستمشان است و طبیعى است که آنها در آنجا رسوا شوند و یار و یاورى نداشته باشند.