عبدالرحمن محمدیان ، 60 ساله ، که در سال 1988 (1361) به این گروه پیوست و در سال 2016 (1395) مجبور به ترک این گروه شد گفت: «کم کم شما شکسته می شوید. شما خودتان را فراموش می کنید و شخصیت خود را تغییر می دهید. شما فقط از قوانین پیروی می کنید. دیگر تو خودت نیستی شما فقط یک ماشین هستید.»

کاپیتان «متیو وودساید» یکی از مسئولان سابق نیروی دریایی که بین سالهای ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۵ ناظر آمریکایی ها در اردوگاه «مجاهدین» در عراق بود می‌گوید: «من آن سازمان را کاملاً سرکوبگر می دانم. من متعجب هستم که آنها در آلبانی حضور دارند.»

«پاتریک کینگسلی»، خبرنگار روزنامه نیویورک‌تایمز اخیرا توانسته است از اردوگاه «مجاهدین» در آلبانی بازدید کند. آنچه در ادامه آورده می شود بخش هایی از گزارش این خبرنگار در روزنامه نیویورک تایمز است که توسط خانم سحر نیامنش مترجم سایت راه نو به فارسی برگردانده شده است.

MANEZ ، آلبانی – در دره ای در حومه آلبانی ، گروهی از مخالفان ایرانی ، در اردوگاه وسیع  و محکمی که بشدت  محافظت شده است قرار دارند که افراد خارجی معدودی توانسته اند به داخل آن وارد شوند.

بسته به اینکه شما از چه کسی سؤال کنید ، مجاهدین ، یک دولت جایگزین یا یک فرقه تروریستی مضاعف قلمداد می شوند. روزنامه نگاران به ندرت مجاز هستند که وارد این اردوگاه شوند و آزادانه بتوانند در مورد این گروه قضاوت کنند.

سوال این است  آیا گروهی که ادعا می کنند ایران دموکراتیک و سکولار را می خواهند آیا به یک خبرنگار حاضرند اجازه دهند که وارد این اردوگاه شود؟

یکی از مهمترین متحد این گروه رودولف دبلیو جولیانی ، وکیل شخصی رئیس جمهور ، و جان آر. بولتون ، مشاور سابق امنیت ملی وی هستند. هر دو ده ها هزار دلار برای سخنرانی در کنفرانس های این گروه دریافت کرده اند ، جایی که این افراد آمریکایی با نفوذ ، مجاهدین را قانونی ترین مخالفت ایران توصیف می کنند.

در ابتدا ، این گروه چندین درخواست برای ورودم به اردوگاه این گروه را نادیده گرفت. ولی ناامید نشدم. به طرف اردوگاه رفتم و نهایتا مدارک خود را تحویل نگهبان این اردوگاه دادم.

سه ساعت بعد ، کمی قبل از غروب آفتاب، در کمال تعجب ، به من اجازه دادند وارد اردوگاه شوم. بنابراین یک سری مصاحبه ها ، جلسات تبلیغاتی و تورهایی که تا ساعت ۱:۳۰ دقیقه بعد از ظهر ادامه یافت ، آغاز شد.

شاید این گروه امیدوار باشد تا تصویری که از برخوردهای روزنامه نگاری قبلی به جای مانده است را اصلاح کند. ماجرا به سال ۲۰۰۳ بر می گردد، زمانی که شخص مورد مصاحبه این خبرنگار از روی نوشته صحبت می‌کرده و خبرنگار اجازه گفت‌وگوی خصوصی با اعضای این گروهک را نیافته بود.

اما اینبار مسئولین اجازه مصاحبه خصوصی با چند عضو را دادند. به ویژه ، با مسئولین ارشد. ولی هنگام سؤال درباره محل سکونت مسعود رجوی ، که در سال ۲۰۰۳ ناپدید شد ، سکوت کردند.

«علی صفوی»، نماینده مجاهدین در واشنگتن وقتی با این سوال مواجه می‌شود، می‌گوید: «خوب، ما نمی‌توانیم در مورد این مساله حرف بزنیم …» او سخنانش را قطع می‌کند و نگاهش را به پاهایش می‌دوزد. سوال مجددا این‌گونه مطرح می‌شود: «آیا او زنده است؟ آیا او در آلبانی است؟» پس از چند ثانیه سکوت، پاسخ صفوی باز هم این است: «ما نمی‌توانیم درباره آن حرف بزنیم.»

این گروه ادعا می کند که هنوز هم پشتیبانی قابل توجهی را به خود جلب می کند ، اما آقای آبراهامیان (یرواند آبراهمیان تاریخ نگار ایرانی تبار ارمنی) گفته است که محبوبیت آن پس از  وارد شدن به خشونت (تروریسم) در  اوایل دهه ۱۹۸۰ (۱۳۶۰) کاهش یافته است.

آقای آبراهامیان گفت: «وقتی شما با افرادی که در طول انقلاب زندگی می کردند صحبت می کنید و نام «مجاهدین» را ذکر می کنید ، آنها تن شان می لرزد.»

از زمانیکه «مجاهدین» تحت سلطه مسعود و مریم رجوی قرار گرفت آنها از اعضا خواستند برای اتبات وفاداری خود به رجوی ها از همسرانشان طلاق بگیرند و از روابط عاشقانه خودداری کنند.

در آن زمان ، این گروه در عراق تحت حمایت صدام حسین مستقر بودند.

سرنوشت آن پس از حمله آمریکا به رهبری عراق تغییر یافت. این گروه که با نام M.E.K شناخته می شود سلاح های خود را کنار گذاشت. (تسلیم شد). علیرغم اینکه در سال ۱۹۹۷ توسط آمریکا به عنوان یک سازمان تروریستی معرفی شد ، اما تحت حمایت آمریکا قرار گرفت.

اما در سال ۲۰۰۹ ، نیروهای آمریکایی مسئولیت M.E.K را به عهده گرفتند.

دیپلمات های آمریکایی و سازمان ملل متحد شروع به جستجوی یک کشور امن تر برای نگهداری این گروه کردند. پس از لابی های شدید توسط یک گروه قانونگذار دو حزب ، دولت آمریکا همچنین آنها را در سال ۲۰۱۲ از لیست سازمان های تروریستی حذف کرد.

یک سال بعد ، آنها سرانجام مورد استقبال آلبانی قرار گرفتند. این گروه چندین مزرعه را در یک دره در ۱۵ مایلی غرب تیرانا ، پایتخت این کشور خریداری کردند و یک اردوگاه در آنجا ساختند.

وقتی بازدید کردم ، این پایگاه بشدت خالی به نظر می رسید. این گروه ادعا می کند که حدود ۲۵۰۰ عضو دارد. اما در طول دو روز ، بیش از ۲۰۰ نفر را ندیدیم.

به نظر می رسید بقیه یا توقیف شده اند (از حضور در بیرون منع شده اند) و یا این گروه را با هم ترک کرده اند.

دهها عضو پیشین اکنون در آلبانی مستقل زندگی می کنند. من با ۱۰ نفر از آنها آشنا شدم که هرکدام توصیف می کردند که در اثر شستشوی مغزی تجرد اختیار کرده اند.

در داخل گروه ، آنها گفتند که روابط عاشقانه و افکار جنسی ممنوع است ، تماس با خانواده بسیار محدود است و هیچگونه دوستی بین آنها وجود ندارد.

این افراد می‌گویند، روابط رمانتیک و افکار جنسی ممنوع بوده‌اند، تماس با خانواده به شدت محدود شده بود و از دوستی برحذر داشته می‌شدند. همگی روایت کردند که مجبور به شرکت در مراسم‌های انتقاد از خود بوده‌اند که در آن اعضا در خصوص هرگونه تفکر جنسی یا غیروفادارانه‌ای که داشتند در برابر فرماندهانشان اعتراف می‌کردند

عبدالرحمن محمدیان ، ۶۰ ساله ، که در سال ۱۹۸۸ (۱۳۶۱) به این گروه پیوست و در سال ۲۰۱۶ (۱۳۹۵) مجبور به ترک این گروه شد گفت: «کم کم شما شکسته می شوید. شما خودتان را فراموش می کنید و شخصیت خود را تغییر می دهید. شما فقط از قوانین پیروی می کنید. دیگر تو خودت نیستی شما فقط یک ماشین هستید.»

آنها به من مجموعه های رایانه ای را که جداشدگان می گویند، چیزی شبیه به “ترول فارم” (مجموعه‌ای از اعضای دون‌پایه که با اکانت‌های متعدد در فیسبوک و توییتر پیام‌هایی را در انتقاد از دولت ایران، تشویق سران مجاهدین و تقویت لابی‌گرانی که از آنها پول می‌گیرند تایپ می‌کنند) است، به من نشان داده نشد.»

وقتی آقای جولیانی و آقای بولتون در سالهای اخیر سخنرانی های عمومی کردند ، به اعضا  دستور داده شد که «یک خط مشی مشخصی از (سخنان آنان)  را ۱۰ بار از حساب های مختلف توئیت  کنند.»

پس از ترک اردوگاه توسط من ، این گروه ارتباط مرا با سه افسر سابق ارتش آمریکا که برای محافظت از اردوگاه این گروه در عراق محافظت می کردند ، برقرار کردند. اما «کاپیتان متیو وودساید» در بین این سه نفر نبوده است.

اما سوابق و شاهدان دیگر گزارشی پیچیده تری دادند.

سروان متیو وودساید ، یکی از مسئولان سابق نیروی دریایی که بین سالهای ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۵ ناظر آمریکایی ها در اردوگاه مجاهدین در عراق بود. ولی او فردی نبود که مجاهدین پیشنهاد کرده باشند که با من تماس بیگیرد. (ولی من خودم با او تماس گرفتم).

وی گفت آمریکایی‌ها در واقع به ساختمان‌های اردوگاه «مجاهدین» و اعضای آن که بستگانشان می‌گفتند به زور در اردوگاه نگهداری می‌شوند، به صورت منظم دسترسی نداشته‌اند.

وودساید می گوید، سران «مجاهدین» پس از چند روز تاخیر به اعضا اجازه دیدار با مقامات آمریکایی و خویشاوندانشان را می‌داده‌اند.

کاپیتان وودساید می‌گوید فرار از اردوگاه مجاهدین در عراق برای اعضا به خصوص زنان بسیار سخت بوده تا آنجا که دو نفر از آنان تلاش کرده بودند با کامیون تحویل بار از آنجا فرار کنند.

کاپیتان وودساید گفت: «من آن سازمان را کاملاً سرکوبگر می دانم. من متعجب هستم که آنها در آلبانی حضور دارند.»

مترجم: سحر نیامنش

  • منبع خبر : سایت راه نو