عفو بین الملل (Amnesty International ) در واپسین روزهای سال ۲۰۱۸ گزارشی در ۱۴۰ صفحه بر علیه ایران منتشر کرد.  در این گزارش هیچ اشاره یی به؛  تروریسم و جنایات مجاهدین در ایران طی ۴ دهه گذشته، محدودیت های اعمال شده بر  اسیران دربند این فرقه در منز Manez در آلبانی و ممنوعیت خانواده ها از دیدار با عزیزانشان نشده است.

به همین دلیل تعدادی از خانواده های رنج کشیده این استان بر آن شدند تا با نوشتن نامه ای مراتب اعتراض و تنفر خود از چشم پوشی بر جنایات مجاهدین در این گزارش را به اطلاع و سمع  دبیر کل دبیر کل عفو بین الملل آقای کومی نایدو Kumi Naidoo برسانند. ذیلا متن کامل این نامه آورده می شود.

دبیر کل عفو بین الملل آقای کومی نایدو Kumi Naidoo

عفو بین الملل – انگلستان

مرکز فعالیت های حقوق بشر – لندن

عالیجناب

ما تعدادی از خانواده های قربانیان فرقه رجوی در استان آذربایجانغربی انتظار داشتیم در گزارش اخیر شما که در واپسین روزهای سال ۲۰۱۸،  در ۱۴۰ صفحه منتشر شد  از موارد نقض حقوق بشر توسط مجاهدین که سالهاست فرزندان ما را به گروگان گرفته اند نیز ،  مطالبی  را ببینیم   ولی متاسفانه هیچ جمله یی در این خصوص نیافتیم.

بنظر میرسد این گزارش توسط اشخاص کاملا غیر متخصص و با اغراض سیاسی و نه بیطرفانه  تهیه شده است.

جای تاسف است سازمانی که تاکنون دوبار بدلیل نقض حقوق بشر در درون تشکیلات و بر علیه اعضای خود توسط ارگانهای بین المللی محکوم شده است ، اینچنین در گزارش امروز شما تطهیر شده و به عنوان  اپوزیسیون  معرفی گردد.

مدتهاست که رهبران مجاهدین فرزندان ما را که در دستان این فرقه اسیرند از لیبرتی به کشور آلبانی انتقال داده اند.  اکنون سوال ما این است چرا علیرغم تلاش های ما ، کشور آلبانی به حمایت از مجاهدین اجازه نمی دهد به دیدار فرزندانمان  در این کشور  برویم ؟

چرا تاکنون شما بعنوان دبیر کل عفو بین الملل به مسئولین کشور  آلبانی و یا مجاهدین اعتراض نکرده و تلاش نکردید تا شرایط برای این دیدارها فراهم کنید ؟

چرا شما چشم به فعالیت های تروریستی  سازمان مجاهدین طی سالیان گذشته در ایران بسته اید ؟

اگر اکنون عناصر داعش دست به عملیات انتحاری و هزاران جنایت دیگر در سراسر دنیا بویژه اروپا می زنند ، راهی است که مجاهدین از سه دهه پیش در ایران  پیموده  و چندین عملیات انتحاری و ترورهای بیشمار را  در پرونده خود  ثبت کرده اند.

بنابراین از عفو بین الملل می خواهیم :

۱ – شرایطی را در آلبانی فراهم کند تا ما بعد از چندین سال دوری بتوانیم به دیدار فرزندانمان در این کشور برویم. و در محیطی دور از فشارهای مجاهدین با آنها ملاقات کنیم.

۲ – شرایطی را فراهم کند تا اگر فرزندان ما نخواستند در تشکیلات مجاهدین بمانند یا  آزادانه به همراه ما به ایران بیایند و یا شرایط   کسب و کار قانونی در همان کشور  برای آنها  فراهم شود.

در پایان دو بار محکومیت نقض حقوق بشر اعضای این گروه توسط رهبران مجاهدین توسط ارگانهای بین المللی را یادآوری می کنیم.

۱ – در تاریخ ۲۹ اردیبهشت سال ۱۳۸۴ برابر با نوزدهم می ۲۰۰۵ سازمان دیدبان حقوق بشر یکی از معتبرترین نهادهای بین المللی  با انتشار گزارش مفصلی پرده از جنایات هولناک فرقه رجوی علیه اعضای خود برداشت که بسرعت مورد توجه رسانه های جهان قرار گرفت.

این گزارش نشان میدهد که چگونه اعضای ناراضی که از سیاست ها و اعمال غیر دموکراتیک مجاهدین انتقاد نموده و یا قصد خود را برای ترک گروه اعلام کرده اند مورد شکنجه و ضرب و جرح قرار گرفته و یا سالها در سلولهای انفرادی کمپ های نظامی در عراق محبوس شده اند.

۲ –  در گزارش نیم سالانه یونامی  (نیمه اول سال ۲۰۱۳) که به تاریخ ۲۰ ژانویه ۲۰۱۴ برابر با ۳۰ دیماه ۱۳۹۲ در خصوص وضعیت حقوق بشر در عراق انتشار یفات ،  مطالبی را در صفحات ۱۹ و ۲۰  این گزارش به نقض حقوق بشر در درون تشکیلات مجاهدین اختصاص داد.  بدین ترتیب تشکیلات مجاهدین برای دومین بار بدلیل نقض حقوق بشر در تشکیلات مجاهدین  که به دستور رهبران آن صورت می گرفت در ملل متحد ثبت گردید. در بخشی از این گزارش آمده است:

«یونامی در رابطه با نقض حقوق بشر در کمپ لیبرتی توسط مسئولین مجاهدین نگران است . این اتهام ها توسط ناظران سازمان ملل در جریان مصاحبه های انجام شده با ساکنان مطرح شده . توسط مردی مسن که کمپ لیبرتی را ترک کرده است. همچنین در تعدادی از گفتگوهای خصوصی با ساکنان فعلی کمپ ، با وجود اینکه مسئولین کمپ سعی دارند مانع چنین گفتگوهایی بشوند. مجاهدین که یک ساختار سلسله مراتبی و اتوریته دارند، محدودیت های سختی روی حقوق ساکنان اعمال می کنند. مثل حق آزادی رفت و آمد در داخل کمپ و حق ترک کردن ارگانیزاسیون و حق ارتباط آزاد. محدودیت ارتباط با اعضای حانواده – حتی در رابطه با خانواده هایی که باهم در کمپ لیبرتی ساکن هستند. – دسترسی به ارتباطات عمومی و پایه ای و دسترسی به مراقبت های پزشکی و درمان».

رونوشت به:

۱ – آقای فیلیپ لوتر Philip Luther

مدیر تحقیقات عفو بین الملل برای منطقه خاورمیانه و شمال آفریقا،

۲-  خانم رها بحرینی

۳– خانم منصوره میلز

اسامی خانواده ها:

۱ – رسول تقی نژاد

۲ – جمشید تقی نژاد

۳ – رسول تقی نژاد

۴ – مختار علی جمالی

۵ – رسول واعظی

۶ – حکمعلی نورعبادیان

۷ – ناصر اکبری چیانه

۸ – احسان قریشی

۹ – خلیل قریشی

۱۰ – جلیل قریشی

و جمعی دیگر از خانواده ها