مریم رجوی هدف از برگزاری این گردهمائی را پس گرفتن ایران اعلام کرده است؟! که به اندازه کافی وادادگی و خالی بودن چنته این فرقه فلک زده را نشان میدهد.  آنزمان که این فرقه با توپ و تانک های اهدائی صدام حسین در مناطق مرزی ایران مستقر بود چه غلطی کرد که الان بخواهد از روستای کوچک «دُورس» در بیابانهای آلبانی و صدها کیلومتر دور از مرزهای ایران و با تعدادی تروریست پیر و بیمار که هر روز خبر مرگ یکی و فرار دیگری به گوش می رسد ایران را فتح کند؟

مریم رجوی در حالیکه به دوره گردی در اروپا و برگزاری شو در اردوگاه این گروه در بیانهای آلبانی مشغول است، اعضای دربند این گروه در فکر پیدا کردن راهی برای فرار از جهنم رجوی ساخته هستند. قادر می گوید: گفتم یا در حین فرار می میرم و یا سالم به خانواده ام که بیش از 35 سال است آنان را ندیدم می رسم. و تنها با انگیزه رسیدن به خانواده ام هر سختی را به جان خریدم  و امید را در دلم زنده نگه داشتم.و نهایتا هم به خانواده ام در ایران رسیدم

فعالیت های اخیر مجاهدین در برخی از کشورهای اروپایی و دوره گردی در بروکسل، واشینگتن و برلین و گردهمائی در اردوگاه این گروه در بیابانهای  آلبانی نه تنها هیچ مسئله ی سیاسی از مجاهدین حل نکرد بلکه به عیان دوران افول این گروه مزدور و بی وطن را نیز به نمایش گذاشت. چرا که حضور در شوهای مجلل ویلپنت پاریس کجا، و گردهمائی در بیابانهای آلبانی کجا.

خواهرم حسنیه اگر روزی این نامه بدستت رسید حتما به روزهایی که طی این سالیان از دست دادی خوب فکر کن و ببین که این رجوی ملعون چطور تنها بخاطر رسیدن به قدرت، ثروت و شهوت این بلاها بر سر انسانها و خانواده هایشان آورد. تعدادی را خود به کشتن داد، تعدادی را قاتل هموطنانشان در شهرها و جبهه های جنگ کرد و تعدادی را هم آواره بیابانهای عراق و اکنون آلبانی کرده است.

محسن دیگر آن محسن قبلی نبود. پیراهن تنش را پاره کرده بودند و هر کس با گرفتن تکه پاره ای از پیراهنش او به سویی می کشید. صحنه هایی که انسان هرگز نظیر آنرا در جایی ندیده بود. او در حالیکه به زمین افتاده بود نفسش بسختی بالا می آمد گرمایی که در اثر هجوم وحشییانه سایر نفرات در سالن ایجاد شده بود خود کافی بود که نفس هر انسانی را بند بیاورد چه رسد به محسن که نفرات بالای سرش همچنان فریاد بر می آوردند و فحش و ناسزا بهش می گفتند.

گفته می شود با شعله ور شدن فضای گفتمان ها بین ایران و آمریکا، مریم رجوی از مدتها پیش در کشور آلبانی بسر میبرد. ظاهرا جلسات لایه ای و پروژه ای در تشکیلات عنکبوتی مجاهدین با نگرش سراب وار و غیرواقعی به پدیده های سیاسی با حضور وی رونق گرفته تا هم برای مصارف داخل تشکیلات و عناصر نگون بخت آن مایه تسکین داشته باشد و هم به زندگی ننگین تروریستی خود بازحیاتی ایجاد کنند.

عجله مریم رجوی برای شروع جنگ قابل فهم است. چرا که او بخوبی می داند ادامه عمر ننگین سیاسی مجاهدین در خارج از مرزهای کشورمان، تنها به شکاف تضاد های آمریکا با ایران بستگی دارد. و نهایتا با بهم آمدن این شکاف در قالب هرگونه مصالحه سیاسی در آینده، عمر خیانت بار آنان نیز بطور تاریخی پایان خواهد یافت.

محمود  نهایتا برای کسب درآمد بیشتر بهمراه تعدادی از دوستانش تصمیم می گیرند به ترکیه بروند. ولی از بخت بد در منطقه مرزی توسط نیروهای پ کا کا (PKK) دستگیر و به زندانی در مناطق کوهستانی همجوار با خاک عراق منتقل می شوند. بخت بد دیگر آنها این بود که نیروهای پ کا کا آنها را در ازای دریافت مبلغی به جنایتکارترین گروه تروریتسی یعنی مجاهدین می فروشند. محمود به همراه سایر دوستانش  از زندانی کوچک به زندانی بزرگتر  بنام قرارگاه اشرف در خاک عراق منتقل می شوند.

ایجاد بلوا و آشوب های خیابانی و به تعطیلی کشاندن مدارس در دو سه سال اول انقلاب ، زمانیکه امریکاییان مرتبا بر تحریم های اقتصادی و نظامی می افزودند و اتفاقات طبس و نوژه همدان را به اجراء در می آوردند و جاسوسی از همان ابتدا و روزهای اول جنگ توسط بعضی عناصر هوادار سرباز در خطوط جبهه و انتقال آن به دشمن بعثی ، همگی از اقدامات ضد میهنی این جبهه دشمن بودند

رجوی در ورق پاره موسوم به پیام شماره 13 خود، با وقاحت و پررویی تمام ادعا می کند که مردم ایران از این گروه حمایت می کنند ولی جای تعجب اینجاست پس چرا خودش مفقودالاثر و گروهش در بیابانهای آلبانی سرگردان و در انتظار مرگ هستند.