مطمئنا بازنشر حرفهای استیون منوچین وزیر خزانه داری، مایک پمپئو وزیر امور خارجه و جان بولتون مشاور امنیت ملی رئیس‌جمهور آمریکا و مرد محبوب رجوی نشاندهند این است که این وامانده تنها به جنگی دل بسته است که ممکن است توسط آمریکا علیه ایران آغاز گردد. در هر شرایطی مطالب ضدانسانی و ضدایرانی نئوکان ها  مثل جان بولتون بعنوان مبنا و پایه «دمکراسی» !!! زینت بخش پیام های رجوی است تا با نشخوار آن به سالمندان این گروه در آلبانی روحیه بدهد.

بنابراین داستان زندگی حسنیه حق وردی هم جدای از داستان زندگی دیگر بردگان فکری رجوی نیست. چه آنهایی که توسط خود فرقه در دام مرگ افکنده و کشته شدند. چه آنانی که خود از فشارهای طاقت فرسای این گروه دست به خودکشی زدند و بقیه، هر چند هنوز زنده اند ولی گرفتار پیری و بیماری از یک سو و مشکلات روحی و روانی از سوی دیگر هستند.

مریم رجوی خائن به وطن اگر دیروز به دیدار نتانیاهوی بی وطن شتافت، امروز از استعمار پیر که مسبب اصلی قحطی سالهای 1296 تا 1298 ایران بود درخواست تحریم مردم ایران را می کند؟؟!!

مستند «مادران قربانیان فراموش شده فرقه رجوی» هدیه ای کوچک به مادرانی بزرگ و مقاومی است که اسم فرزندان و جگرگوشه هایشان را با تمامی وجود در مقابل اسارتگاه اشرف و لیبرتی فریاد  زدند و لرزه بر اندام رهبران خائن و وطن فروش فرقه رجوی ، انداختند. این مستند با محوریت مادران، در ابتدا  اشاره ای کوتاه به فعالیت های تروریسی فرقه رجوی از ابتدای انقلاب به این سو دارد. بنحویکه رفتارهای خشونت آمیز و تروریستی این گروه باعث گردید، نام  سازمان مجاهدین سالها در لیست گروههای تروریستی برخی از کشورهای غربی قرار گیرد.

این کارناوال نشان داد که مریم رجوی علاقه وافری به مجسمه شیر البته در تعداد زیاد، سردر ورودی شبیه سازی شده از قلعه اشرف در عراق (نماد فرقه گرایی و انزوا از اجتماع) و هوا کردن بالون در آسمان آلبانی دارد. ضمن اینکه تغییر رنگ لباس و روسری زنان از رنگ قرمز و سبز تیره به طیفی از رنگ آبی، و یا  استفاده از پیراهن سفید با مانتوی مشکی اوج تنوع، دموکراسی و باز گذاشتن دست زنان فرقه در انتخاب پوشش را نشان میدهد؟؟!!

قاسم عابدینی در مجموعه یادداشت های خود، ذیل عنوان «فرهنگ سازمانی» مطالبی را مطرح نموده است که بی تردید به خاطر آنکه نگرشی از درون و نوعی خود واکاوی است، از شانی دیگر برخوردار است. چکیده ای از آنچه با عنوان فرهنگ سازمانی نگارش یافته، همراه با نگاهی که خود به منظر سازمان در مقاطع گوناگون داشته و آن را با دیگر سازمان ها، احزاب و فرقه ها سنجیده و قیاس کرد، عرضه می شود تا خوانندگان بهتر در یابند که سازمانی این چنینی که «رهایی زن»را فریاد می زد، چگونه برای حفظ جان اعضای مذکر خود زنان و دختران را به قربانگاه می فرستاد و سرنوشتی نامعلوم را برای آنان رقم می زد.

مریم رجوی هدف از برگزاری این گردهمائی را پس گرفتن ایران اعلام کرده است؟! که به اندازه کافی وادادگی و خالی بودن چنته این فرقه فلک زده را نشان میدهد.  آنزمان که این فرقه با توپ و تانک های اهدائی صدام حسین در مناطق مرزی ایران مستقر بود چه غلطی کرد که الان بخواهد از روستای کوچک «دُورس» در بیابانهای آلبانی و صدها کیلومتر دور از مرزهای ایران و با تعدادی تروریست پیر و بیمار که هر روز خبر مرگ یکی و فرار دیگری به گوش می رسد ایران را فتح کند؟

عجله مریم رجوی برای شروع جنگ قابل فهم است. چرا که او بخوبی می داند ادامه عمر ننگین سیاسی مجاهدین در خارج از مرزهای کشورمان، تنها به شکاف تضاد های آمریکا با ایران بستگی دارد. و نهایتا با بهم آمدن این شکاف در قالب هرگونه مصالحه سیاسی در آینده، عمر خیانت بار آنان نیز بطور تاریخی پایان خواهد یافت.

رجوی در ورق پاره موسوم به پیام شماره 13 خود، با وقاحت و پررویی تمام ادعا می کند که مردم ایران از این گروه حمایت می کنند ولی جای تعجب اینجاست پس چرا خودش مفقودالاثر و گروهش در بیابانهای آلبانی سرگردان و در انتظار مرگ هستند.

تحلیل رجوی در دستگاه انقلاب ایدئولوژیک این بود كه كودكان مانعی بزرگ در راه رهائی فكری پدر و مادرانشان و لاجرم سرسپردگی کامل آنان به شخص رجوی بعنوان "رهبر عقیدتی"  این سازمان هستند. رجوی بر این باور بود که  با دور كردن بچه ها از پدر و مادرانشان،  ‌انرژی نهفته در درون  آنان آزاد شده و  ضمن وفاداری شان به وی خواهند توانست در راه اهداف وی بجنگنند.