مجاهدین نه بر مردم ایران رحم کردند و نه حتی به اعضای خودشان. اعضاء برای مجاهدین صرفا نقش ابزار را دارد. به همین دلیل هم وقتی تاریخ مصرف شان بگذرد. آنها هم یا باید کشته شوند و یا باید ترور شخصیت شده و از دور خارج شوند.

حفظ قرارگاه اشرف به هر قیمت تا مدتها به مرز سرخ مجاهدین تبدیل شد و حتی برای حفظ آن حاضر شدند بطور محدود کشته هم بدهند ولی وقتی دیدند شرایط بدان گونه که رهبران مجاهدین طراحی میکنند پیش نمی رود و دولت عراق در اخراج آنها از خاک عراق قاطع و مصمم است، لاجرم مجبور شدند به خروج از قرارگاه اشرف و انتقال به کمپ لیبرتی تن دهند.

اکنون چهل سال از 5 مهر سال 1360 می گذرد. اگر آن روز، رجوی خود را پشت واژه هایی همچون؛ خلق، قیام، نیروهای مردمی و آیه های قرآن پنهان می کرد، اکنون در ترس از محاکمه در دادگاه بین المللی لاهه خود را پشت میله های قطور اردوگاه این گروه در آلبانی مخفی کرده است.

شما می خواهید با هر شکستی ضرب المثل «کس نخارد» را تکرار کنید، تا بر تمامی مزدوری های گذشته تان سرپوش بگذارید. ولی افسوس که خیلی دیر شده است. این عمل شما ، مرا به یاد جمله ای از حسنی مبارک رئیس جمهور اسبق مصر انداخت. وی مدتی پیش از سقوط در نتیجه اعتراضات مردمی جمله‌ای را مطرح کرد که بعدها خیلی معروف شد. او گفت: «کسی که آمریکا او را پوشش می‌دهد، عریان است».

آنچه که در اطلاعیه «اجتماع بزرگ»! مجاهدین برجسته شده تماما تلاش برای پوشاندن گند و کثافت رهبر فرقه گرای مجاهدین و دادن امید واهی به اعضای گرفتار در فرقه رجوی و سایر مخاطبان مجاهدین برای آنچه که از سوی این فرقه «سرنگونی» نامیده می شود، است.

حال باید دید در نظم جدید و پیشی گرفتن دیپلماسی و گفتگو از دیگر گزینه ها در بین کشورهای منطقه خاورمیانه، که از تبعات شکست نظامی آمریکا در افغانستان است، رهبر گروه تروریستی مجاهدین، این مردک کوتوله ی فاسد و بدنام، چه پنهان شده در آلبانی و یا در ریاض و امان، می خواهد از کدامین طناب پوسیده جدید، خود را آویزان کند؟

چهل سال پیش وقتی خون های آلوده فراسنه وارد کشورمان شد و جان بیماران را گرفت و چند هزار نفر را آلوده کرد در آن زمان مسعود رجوی و مریم کجا بودند که از حقوق بشر مردم ایران دفاع کنند؟ مسعود رجوی در آن زمان در اتحاد با صدام سربازان ایران را می کشت و مریم رجوی در فرانسه جولان می داد و نمی توانست علیه ولی نعمت خود حرفی بزند و یا اصلا دغدغه ای در این زمینه نداشت.

خوب یا بد، شماری از جنایتکارانی که به عنوان عضو ارتش رژیم متجاوز صدام، در عملیات مجاهدین در سال ۶۷ بر علیه کشورمان شرکت داشتند، جنایت کردند و سرانجام توسط نیروهای نظامی ایران در اسلام آباد غرب به هلاکت رسیدند، همان زندانیانی بودند که در اثر رأفت و اغماض جمهوری اسلامی مورد عفو قرار گرفته و آزاد شده، اما مجددا به سازمان تروریستی مجاهدین - پیشاهنگان داعش - پیوسته بودند.

با افول آمریکا و تحولات شتابان در مولفه های جدید سیاسی در ایران، منطقه و جهان ، دنیای جدیدی در حال ظهور است که دیگر با سازهای ناهمگون گروه تروریستی مجاهدین همنوا نیست. عوامفریبی با «موسسان پنجم» ، شعار «کس نخارد پشت من . . . » و «گردهمایی» با انواع شکلک های دموکراسی غربی نیز بازاری نداشته و اینچنین آفتاب عمرشان بر لب بام است.

معیار قضاوت در رابطه با مجاهدین و سران آنان از نظر افکار عمومی راه اندازی نمایشات مسخره و شوهای تبلیغاتی با پول های کثیفی که بواسطه خیانت و وطن فروشی بدست آورده اند نیست بلکه معیار نحوه برخورد سران مجاهدین با اعضای خویش و خانواده های دردمند آنان است. که در حق همگی شان ظلم هایی را روا داشته اند که تاریخ هرگز آنها را فراموش نخواهد کرد.