برگزاری نمایشی، تحت عنوان؛ «چهلمین سالگرد مقاومت انقلابی سراسری» در اردوگاه مجاهدین در آلبانی، تلاشی مذبوحانه برای پوشاندن شکست سنگین این گروه در پیشبرد خط «تحریم انتخابات» بود. نمایشی که بواسطه پول های کثیف، با ظاهری آراسته و تشریفاتی، صرفا برای گرامیداشت یک اندیشه کهنه و منسوخ خشونت آمیز، با گام های سست و لرزان مریم رجوی، در پیشاپیش آن، طراحی شده بود.

انتخابات سیزدهمین دوره ریاست جمهوری در ایران یک سرفصل تاریخی محسوب می شود. بی اعتنایی مردم ایران به خط «تحریم انتخابات» و مشارکت فعال از یک سو و دادخواست شکایت تعدادی از جداشدگان بر علیه مسعود رجوی و تلاش برای محاکمه وی در دادگاههای بین المللی، از سوی دیگر، در عمل، پایان عمر سیاسی ذلت بار مجاهدین و تمامی جبهه ضد انقلاب را برای همیشه رقم زد.

سران مجاهدین و در راس آنها مسعود رجوی معتقد بودند که می توانند با استفاده از سلاح تجربه ی انقلاب را تکرار کنند! اگر در دوران انقلاب خیابان ها در کنترل آنان بود ، اکنون نیز این وضع می تواند اتفاق بیفتد. غافل از اینکه مجاهدین، مخالفت قاطبه مردم ایران با رژیم شاهنشاهی را به حساب حمایت همه جانبه آنان از سازمان مجاهدین می پنداشتند و همین توهمات آنان را به سوی ماجراجویی و شورش مسلحانه کشاند.

تلاش برای بهره برادری از هر اتفاقی در ایران از جمله قطعی برق نه ناشی از قدرت این فرقه بلکه ناشی از نگرانی رجوی از وضعیت در حال احتضار سازمان او با رهبرانی 68 ساله و 73 ساله بدون جایگزین و با اعضایی سالمند و بیمار است.

اما خشم رجوی از پیروزی مقاومت فلسطین بر اسرائیل وجه پنهان دیگری نیز دارد، آنهم حسادت های هیستریک وی به جایگاه رهبر ایران است. جایگاهی که این مزدور از زمان حیات رهبر انقلاب ایران بدنبال آن است.

در این وانفسا، و در بحران استراتژی که رجوی دچارش شده بعد از تلاش برای دوقطبی سازی کاذب در انتخابات ریاست جمهوری، اکنون کارش به جایی رسیده است که به احمدی نژاد روی آورده است. تا ابزاری برای دمیدن هرچه بیشتر بر تنور تحریم انتخابات، و ایجاد اغتشاش پیدا کند.

تحلیل های ارائه شده از سوی مجاهدین که بیشتر به رویاپردازی شبیه است تا تطبیق با واقعیت های میدانی ، و نشر آنها در سایت های رسمی، غیر رسمی و شبکه های اجتماعی این گروه، هدفی جز دوقطبی سازی کاذب و ایجاد تردید در عزم مردم برای شرکت در انتخابات ندارد.

اعضای مجاهدین هرگز از جنس رهبران این فرقه نبودند. در حالیکه بیش از 40 سال از فعالیت فرقه رجوی در سرزمین های مختلف می گذرد باز هم بزرگترین چالش و وحشت رهبران مجاهدین خروج نیروها از این فرقه می باشد. زندگی آزاد جداشده ها مانند تیری هست که هر روز بر پیکره نیمه جان این فرقه فرود می آید.

اگر اتهامات واهی مجاهدین بر علیه آقای ایرج مصداقی مصداق «جنایت علیه بشریت» است!!!؟؟؟ براستی با چه واژه ای باید این همه جنایت شخص رجوی در کشتار و ترور مردم ایران ، پوشیدن یونیفورم ارتش صدام، جاسوسی، وطن فروشی، همراهی کردن نیروهای عراقی در کشتن حافظان مرزهای ایران، همکاری با اسرائیل در کشتن دانشمندان هسته یی ، تجاوز جنسی به زنان دربند فرقه ، تشکیل دادگاههای فرمایشی، صدور حکم زندان و شکنجه و اعدام اعضای ناراضی با قرص سیانور و هزاران گند و کثافت دیگر او را توصیف کنیم؟

علیرغم تمامی تقلاهای غرب پسند مجاهدین، دم خروس دروغین دموکرات مآبی این گروه همچنان نمایان است. چرا که در واقعیت، سران مجاهدین همچنان کوچک ترین جزئیات زندگی اعضاء را به آنان دیکته کرده و در بدترین شکل ممکن در نشست های موسوم به «عملیات جاری» اجرای دستورات را حسابرسی و افراد خاطی را محاکمه می کنند.