تفسیر مشترک سران مجاهدین و سایر ضدانقلابیون از این قرارداد که شاید نتوانند آنرا به زبان آورده و علنی بیان کنند، تَرَک برداشتن تحریم ها و بهبودی وضع اقتصادی و معیشتی مردم و کاهش فشار از دوش دولت از یک سو و باز شدن عرصه فعالیت در حوزه های مختلف اقتصادی، صنعتی و . . . از سوی دیگر و در نتیجه از دست رفتن ابزارهای تبلیغی و عملیات روانی آنان در کادر آنچه که از سوی این وحوش «سرنگونی» نامیده می شود باشد.

فرقه‌ها با ایدئولوژی های التقاطی در اشکال مختلف در سرتاسر جهان پراکنده اند؛ از آفریقا تا آمریکای مرکزی و خاورمیانه. تمامی این فرقه ها علیرغم خاستگاه عقیدتی مختلف، با دو ویژگی خشونت طلبی و تبدیل زنان به بردگان جنسی توسط رهبرانشان شناخته میشوند که همواره تلخ ترین صحنه‌ها را در حیات بشریت آفریده و اکثرا مایه ننگ تاریخ یک کشور و حتی جهان بوده اند.

هرچند نقض حقوق بشر در تشکیلات مجاهدین یکبار توسط دیدبان حقوق بشر ملل متحد در سال 2005، و یکبار توسط یونامی در عراق در سال 2013 محکوم شده است، و در گزارش موسسه «رَند» RAND) ) در سال 2009 نیز از مناسبات فرقه ای و طلاق های اجباری و تحمیل تجرد بر اعضای این فرقه صحبت شده است، اما کافی نیست و باید نام مجاهدین به لیست استفاده از «خشونت جنسی» برای تحقق اهداف فرقه از سوی سازمان ملل اضافه شده و محکوم گردد.

آنچه که در این فراخوان موجبات رسوایی هر چه بیشتر رهبران نادان مجاهدین و حیرت مخاطبان را فراهم ساخته اینبار نه دمیدن بر طبل خشونت، بلکه تلاش های عوام فریبانه در لباس دلسوزی برای مردم ایران از یک سو و کشف شعار جدید بجای شعار چندین ساله «امسال سال سرنگونی است» از سوی دیگر است.

ایدئولوژی مجاهدین در قالب اندیشه های سیاسی به صورت آموزه ها و آیین های سیاسی و عقیدتی تعهدآور برای اعضای آن مطرح می شود. چنین ایدئولوژی ظرفیت تربیت زنان شکنجه گر همانند مردان شکنجه گر در درون تشکیلات بر علیه اعضایی که از نظر رهبر فرقه مرتد محسوب می شود را دارد.

سازمان مجاهدین با رهبرانی فاسد و بدنام و گروهی مرتجع و تمامیت خواه، در حالی به تحلیل مواضع جمهوری اسلامی ایران نشسته است که خود مظهر فرقه گرایی، دیکتاتوری، تشکیلات هرمی بدون هرگونه انتخابات، و دارای «رهبر» و «رئیس جمهور» مادام العمر است.

اگر هر اقدامی که تا این لحظه سران بدنام مجاهدین انجام داده و از آن بعنوان یک «پیروزی» یاد کرده اند را به فرض، پیروزی واقعی حساب کنیم، مجاهدین با تمامی اعضای خود باید تاکنون ، چندین بار دور کروه زمین را درهم نوردیده بودند. ولی در عمل اردوگاه آلبانی تنها جایی در جهان است که این فرقه را در خود جای داده است. البته اگر در آینده اخراج نشوند.

توصیه به رجوی این است اکنون که در سن 72 سالگی و در حال پوشک سواری است زیاد به مغز خود فشار نیاورد. چرا که کسی به یاوه سرایی های او گوش نمی دهد و او را جدی نمی گیرد. اصلا بود و نبودش هم برای کسی مهم نیست. اگر رجوی می خواهد صحت این گفته را بیازماید کافی است بمیرد تا ببینیم چند نفر سر تابوت او را خواهند گرفت.

به یاد آوریم روزگارانی در فردای پیروزی انقلاب را، رهبران عُقده ای و تازه به دوران رسیده مجاهدین را، تیره بختانی که در آرزوی رسیدن به قدرت و سلطنت، اینبار آنان بودند که تنها با گذشت کمتر از 3 سال از پیروزی انقلاب، بجای گارد شاهنشاهی، سینه مردم ایران را با ترور و خشونت شکافتند.

مسلما ارتباط مجاهدین با داعش نه بدلیل صرفا نیازهای تاکتیکی و عملیاتی، بلکه بدلیل دیدگاههای عمیقا مشترک فرقه ای و بشدت انحرافی و رادیکال با برداشت های خاص از دین اسلام، هر چند با سرمنشاءهای متفاوت است. به همین دلیل است مجاهدین تاکنون چه بطور رسمی و چه بطور غیر رسمی داعش را بعنوان یک گروه تروریستی به رسمیت نشناخته است.