بنا به گفته آخرین نفراتی که از کمپ لیبرتی فرار کرده اند ، مسعود رجوی در اواخر آذز ماه 1391 طی یک پیام درونی به اعضای سازمان مجاهدین ، اعلام کرده است که سازمان قصد خروج از عراق را ندارد ، چرا که نوری مالکی و رژیم ایران حداکثر تا تاریخ 30 مهر92 سقوط خواهند کرد ؟ !! و آنها می توانند از همانجا به تهران رفته و قدرت را در دست بگیرند.

رجوی در سال 1384 و 1385 و برای جلوگیری از ریزش نیرو و امیدوار کردن آنان به آینده ای که هیچ چشم انداز روشنی نداشت سلسله بحث هایی تحت عنوان « تعیین تکلیف» را با نیروها مطرح کرد و از آنان خواست تا هرکس خود را تعیین تکلیف نموده و موضع خود را اعلام نماید.

رجوی حضور خانواده ها در قرارگاه اشرف را فتنه می نامید و سعی میکرد اعضای سازمان را در مقابل خانواده هایشان که با صفت دشمن از آنها یاد می کرد قرار دهد تا بدین ترتیب فاز دیگری از شقاوت و فرقه گرایی محض را در تاریخ ایران به تصویر بکشد.

در اين نشست سوژه ساعت ها زير هجمه جمعِ حاضر، تحت انواع فشارهاي روحي و رواني قرار ميگرفت تا نقطه اي كه فرد دست هايش را بالا گرفته و بگويد من اشتباه كردم و ديگر در تشكيلات اينكارها را نمي كنم . بايد سوژه اقرار كند كه تا بحال نقش يك مزدور را در تشكيلات بازي ميكرده و به رهبري سازمان خيانت كرده است و حال كه از اعمال گذشته خودش متنبه شده است.

بطور مشخص ديگ و ديگچه كه بعد از نشست هاي حوض سال 74 در تشكيلات راه افتاد ، ابزار به نقطه كمال رساندن اهرم هاي كنترلي و مجاب سازي افراد در تشكيلات مجاهدين براي تغيير افراد در راستاي آنچه كه رجوي آنرا انقلاب ايدئولوژيك مي ناميد بود.

رجوي با سيستم فيزيولوژي و ساختار طبيعي بدن آدم ها هم مشکل داشت. غرايض جنسي كه جز وجود ذاتي هر انسان و برای ادامه نسل است و بايد براي آن پاسخ منطقي داد ولي رجوي تلاش ميكرد آنرا با ترفند انقلاب ايدئولوژيك خودساخته اش براي نيروها حل و فصل كند و اگر شرايط و دوران عصر حاضر به او اجازه ميداد وي نيز بمانند حسن صباح مريدان خود را كه تحت عنوان فدائيان آنها را در قلاع مختلف نگهداري ميكردند ، مقطوع النسل ميكرد.

رجوي براي تثبيت موقعيت و قدرت مطلقه خود در تشكيلات در سركوب هر نداي اعتراضي ولو ضعيف، هيچ شكي به خود راه نمي داد. رجوي سركوب خود را در قالب مقولات ايدئولوژيكي كه محصول نهايي آنرا: يك رنگي ، رهايي ، و زلال شدن اعضا در برابر رهبري و . . . مي ناميد انجام ميداد

اعتراف گيري اجباری در هر جامعه، جمع و گروه عمل زشت و ناپسندي است. اما در تشکیلات مجاهدین به رسمیت شناخته شده است. اينكار ناشي از نحوه نگرش تشكيلات به اعضاي فرقه بعنوان یک ابزار است. در دستگاه مجاهدين و ايدئولوژي التقاطي آن، اعضاي فرقه تا زماني براي تشكيلات ارزش دارند كه بتوانند تماما درراستاي تمایلات و منافع رهبري فاسد آن گام بردارند.

رجوی هر لحظه ميتوانست براي هر شرايطي زمينه هاي ايدئولوژيكي آنرا فراهم كرده و اعضاي سازمان را حول آن كوك كند و افكار آنها را در راستاي منافع خود سمت و سو بدهد.

رجوي هميشه با استفاده از مقولات ايدئولوژيك روح و ذهن شما و با كار اجرايي و آموزش هاي طاقت فرسا جسم شما را در هر لحظه در استثمار خود دارد و اين اصلي ترين اهرم كنترلي اوست.