اکنون تمامی اعضای خانواده بشدت نگران وضعیت تو هستند. اینکه چگونه می خواهی در محیطی قرنطینه شده و بدور از اجتماعی انسانی و خانواده، زندگی کنی و دائم در کنار کسانی باشی که دست‌شان به جنایت آغشته است و خاطراتشان تنها تعریف کردن از نحوه کشتن، بمبگذاری و خیانت و جاسوسی است.

ما خانواده ها از اقدامات دولت آلبانی بر علیه سران فرقه رجوی استقابل می کنم. استقرار پلیس آلبانی در اردوگاه این فرقه  حرکت مثبتی از سوی دولت آلبانی محسوب می شود  چرا که باور داریم تشدید این اقدامات راهی برای ازادی فرزندانمان از چنگال سران فرقه رجوی محسوب می شود.

دولت آلبانی باید اردوگاه مجاهدین در خاک آلبانی را به کمک ارگانهای بین المللی و کمیساریای عالی پناهندگان بعنوان کمپ پناهندگان تعریف نماید تا تک تک افراد بعنوان کسانی که می توانند برای آینده خود تصمیم بگیرند به رسمیت شناخته شوند.

قادر ارمکان: اطمینان دارم خیلی از کسانی که هم اکنون در درون فرقه رجوی بسر می برند از سر اجبار است. اگر شرایطی فراهم شود که آنان به این یقین برسند که در بیرون از حصارهای فرقه رجوی حمایت های حقوقی و مالی از سوی ارگانهای حقوق بشری و مقامات دولت آلبانی از آنها وجود دارد مسلما لحظه ای در خروج از اردوگاه این فرقه درنگ نخواهند کرد.

فعالیت های انجمن آسیلا در آلبانی و خانواده ها در ایران اساسا دو روی یک سکه محسوب می شوند که هر کدام از آنها بدون نیمه دیگر کامل نمی شود. مسلما این همگرایی در آینده نزدیک به برچیده شدن اردوگاه فرقه رجوی در آلبانی و انتخاب نحوه زندگی برای تک تک اعضای گرفتار منتهی خواهد شد.

نادر گشسبی اهل شهر ارومیه است. وی متولد ۱۳۴۳ بوده اکنون 60 سال سن دارد. نادر گشسبی براساس مرام و مسلک فرقه مجاهدین همچنان مجرد است. این فرد در تنهایی کامل بدون همسر و فرزند و بدون هرگونه ارتباطی با خانواده اش در اردوگاه این گروه در آلبانی بسر می برد.

آقای فرهاد سعادت در سن ۲۰ سالگی در سال ۱۳۶۴ به خدمت سربازی رفت. وی به مدت ۲۶ماه در جبهه های جنگ علیه نیروهای بعثی صدام جنگید . فرهاد که تنها یک ماه به پایان خدمت مقدس سربازی اش مانده بود در سال ۱۳۶۷ در جبهه مهران در اثر هجوم نیروهای بعثی اسیر شد.

فرقه رجوی فرزندان ما را در رسانه هایشان مجبور می کنند که به خانواد هایشان فحش و ناسزا بگویند. اما علیرغم تمامی این قبیل اقدامات، ما می دانیم آنها مجبورند در اسارت به نفع رهبران فرقه مجاهدین سخن بگویند و این برای ما خانواده ها قابل درک است.

جلال غلامزاده : اکنون برادر من جلیل در سن 60 سالگی است و از اینکه بهار عمرش در اردوی مشتی تروریست و وطن فروش گذشت افسوس می خورم. اما علیرغم تمامی این مصیبت ها ما همچنان به امید دیدار با جلیل روزگار می گذرانیم.

میری حسینی : بعد از صحبت با برادرم حسین، احساس دوگانه ای دارم. از یک سو خانواده ما خوشحال است که بالاخره توانست بعد از چند دهسال صدای حسین را بشنود. اما آنچه که در این تماس، من و خانواده مان را آزرده خاطر کرد و به فکر فرو برد، وضعیت روحی و روانی حسین بود که هیچگونه سازگاری با خلق و خوی ما نداشت.