آنچه که وجه مشترک داستان زندگی اکثریت اعضای گرفتار در فرقه است، فریبی است که اعضای نگونبخت از این گروه منحوس و ضد مردمی خورده و بندرت توانسته اند بدون خسارت از آن خلاصی یایند.

خانواده گشسبی می گوید: تلاش های زیادی کردیم تا خبری از سلامتی نادر بدست آورده و حداقل برای ثانیه هایی با وی تماس تلفنی داشته و صدای او را بشنویم ولی تاکنون ثمری در پی نداشته است. اکنون 36 سال از رفتن نادر می گذرد نه نامی و نه نشانی.

آقای ادی راما نخست وزیر جمهوری آلبانی: به اطلاع آن مقام عالی می رساند محل نگهداری اجباری فرزندانمان در کشور شما، در عمل به محدوده ای ممنوعه و محلی جهت ترویج و تبلیغ عقاید فرقه ای بدل شده است و در سایه آن ابتدایی ترین اصول و آداب تمدن بشری نقض می شود و بدیهی ترین آزادی های بنیادین مورد تعرض قرار می گیرد.

آقای منصور محمدزاده: صدام علیرغم اینکه دشمن مردم ایران بود ولی به اسرا این اجازه را داده بود که با خانواده هایشان از طریق صلیب سرخ جهانی تماس بگیرند ولی از زمانیکه برادرم بدست فرقه رجوی به اسارت دوباره رفت تمامی آن نامه ها و تماس ها نیز قطع شد.

از زمان شیوع بیماری ناشی از ویروس کوید 19، بر نگرانی خانواده ها افزوده شده است چرا که این افراد دارای یک زندگی جمعی در یک محیط بسته هستند که بیماری به سرعت گسترش پیدا می کند . . . اخیرا اخباری بدست آمد که دو نفر از اعضای مجاهدین خلق به نام های مسعود نصیری و شهین قاسمی در بیمارستان مادر ترزا در تیرانا به دلیل کرونا فوت نمودند و تعدادی از اعضا نیز در بخش مربوط به کرونا بستری می باشند.

رهبران بدنام مجاهدین به جای اینکه به آقای بهرام جعفری اجازه بدهند که بعد از سالیان دوری و بی خبری، خانواده اش را در پشت درب قرارگاه اشرف ملاقات کند او را در بیست و سوم فروردین سال 1396 با موهای رنگ خورده و کت و شلوار پوشانده شده به بازار شام تلویزیونی خود کشاند، تا کثیف ترین اقدام ممکن که همانا توهین به خانواده اش از زبان خود این نگونبخت بوده را به گوش آنان برسانند.

مرحوم علی قلی نیز با نوشتن نامه هایی در تاریخ های 1386/09/27 و1386/11/04 به دخترش فاطمه سعی کرد با او ارتباط بگیرد ولی هرگز پاسخی دریافت نکرد. مرحوم علی قلی با آرزوی دیدن دخترش در سال 1392 دار فانی را وداع گفت.

خانواده رسول شخصی زاده کولبر گرفتار در فرقه رجوی نیز از جمله خانواده هایی بودند که از فرصت این گردهمایی استفاده کرده تا با پیام ویدئویی شان و درخواست از دولت آلبانی سران فرقه را بدلیل آدم ربایی و تحت اجبار قرار دادن انسانهای بی گناهی که برحسب بخت بد و تصادف سر از گروه تروریستی بدنام مجاهدین درآورده اند، تحت فشار قرار دهند.

همه برادرها و خواهرانت چشم انتظار دیدنت هستند، امیدواریم قبل از اینکه دیر شود یکبار دیگر ترا دیده و در آغوشت بگیریم، دلمان برایت خیلی تنگ شده. پسر عزیزمان به نزد ما برگرد.

رسول شخصی زاده در حالیکه در منطقه مرزی سردشت کولبری می کرد، توسط نیروهای عراقی اسیر و به اردوگاه اسرای جنگی در خاک این کشور منتقل می شود. رسول پس از اینکه مدتی تحت انواع شکنجه های روحی و روانی و فیزیکی قرار داشت طی یک توافق، بین مسئولین عراقی با سران «مجاهدین» تحویل این گروه در قرارگاه اشرف داده می شود. پس از اخراج «مجاهدین» از خاک عراق این گروه رسول را نیز با خود به آلبانی می برند.