ین عکس ها هرکدام گویای داستانهایی از خانواده های دردمندی است که هر روز و شب در مقابل اردوگاه لیبرتی جمع شده و خواستار دیدار عزیزانشان از فرقه رجوی می شدند ولی آنچه که نصیب آنان می شد فحش و ناسزا و سنگ هایی بود که به دستور سران فرقه توسط برخی از اعضا بسویشان پرتاب می شد.
خانواده ها با در دست گرفتن پلاکارد و نشان دادن نام جگرگوشگانشان درخواست ملاقات حضوری می کردند و چه روزهایی که در انتظار دیدن تنها یک لحظه از چهره عزیزانشان بودند.
رهبران سنگ دل مجاهدین هرگز به آنها اجازه ندادند حتی برای یک لحظه هم شده چهره عزیزانشان را ببینند. آنان شعار می دادند ؛ ملاقات حق مسلم و از اولیه ترین حقوق بشری است.
تشکیلاتی که روز شعار جامعه بی طبقه توحیدی میداد اکنون خود به ناقض ترین حقوق بشر اعضای خود تبدیل شده است. این روزها هم گذشت. آنان به آلبانی منتقل شدند ولی خانواده ها همچنان در انتظار عزیزانشان بسر می برند. تشکیلاتی که این چنین در حق خانواده ها جفا کرد. فرزندان آنان را یا کشت و یا در گوشه زندان انداخت بازهم دم از مبارزه می زنند زهی بی شرمی بر رهبران نادان آنان.
گزارش اخیر عفو بین الملل نیز تف سربالایی بر چهره حقوق بشر غربی است. چرا که در گزارش ۱۴۰ صفحه یی اخیر این سازمان که در اواخر سال ۲۰۱۸ انتشار یافت دریغ از یک جمله در محکومیت مجاهدین و اینکه چرا رهبران مجاهدین برای خانواده کسانی که در آلبانی اسیرند اجازه ملاقات نمی دهد ؟
جای تاسف است سازمانی که تاکنون دوبار بدلیل نقض حقوق بشر در درون تشکیلات و بر علیه اعضای خود توسط ارگانهای بین المللی محکوم شده است ، اینچنین در گزارش امروز عفو بین الملل تطهیر شده باشد.
مدتهاست که رهبران مجاهدین این اسیران را از لیبرتی به کشور آلبانی انتقال داده اند. اکنون سوال این است چرا علیرغم تلاش های انجام گرفته شده از سوی خانواده ها، کشور آلبانی به حمایت از مجاهدین اجازه نمی دهد آنها به دیدار فرزندانمان در این کشور بروند ؟ و چرا دبیر کل عفو بین الملل به مسئولین کشور آلبانی و یا مجاهدین اعتراض نکرده و تلاش نکرده است تا شرایط برای این دیدارها خانواده با با عزیزانشان فراهم شود؟
Saturday, 18 January , 2025