با حلول سال جدید،  اعضای گرفتار در اردوگاه مانز آلبانی تحت کنترل فرقه رجوی همراه با رهبران فاسد و بدنامشان یکسال دیگر پیرتر و به پایان زندگی ننگین خود نزدیک تر شدند.

رهبران پیر و فرسوده با افکاری پوسیده و از دور خارج شده مجاهدین با اعضای زمین گیر شده دیگر چنگی به دل هیچ انسانی نمی زند. آنها متعلق به گذشته اند که درهم لولیده و از قعر تاریخ و موزه عبرت آلبانی فریاد برمی آورند.

روزی روزگاری نه چندان دور رهبران مجاهدین سرمست از حمایت های گسترده سرویس های اطلاعاتی غربی که مصمم به براندازی انقلاب نوپای ایران بودند وارد فاز تروریسم و خشونت طلبی برعلیه  مردم و حافظان انقلاب شدند و انسانهای بی گناه زیادی را کشتند،  سوزاندند و منجر کردند تا بزغم خود ۶ ماهه به قدرت برسند!!!

اردوگاه مانز آلبانی موزه عبرت ایران است.  باید از آن گذر کرد و تاریخ پر از خیانت و جنایتِ مشتی فریب خوردگان تاریخ معاصر ایران را دید که چگونه بعد از اتمام تاریخ مصرف شان توسط صاحبانشان در آلبانی دپو شده اند.

حال باید گفت در حالیکه مردم ایران در ۲۲ بهمن سال ۱۴۰۳ آغاز چهل و هفتمین بهار پیروزی انقلاب اسلامی را جشن گرفتند،  هم اکنون نیز آغاز سال ۱۴۰۴ را با تمام امید و آرزو به آینده ای بهتر در حال جشن گرفتن هستند، رهبران نادان و ابله مجاهدین همچنان در غارهای نمورشان در خواب های پنبه دانه ای خود سیر می کنند.

در سالی که گذشت مجاهدین در تنها کاری که موفق بودند حفظ هرچه بیشتر حصارهای اردوگاه مانز ، افزایش فشارهای روحی و روانی و بی توجهی به انبوه درخواست های ملاقات خانواده های دردمند با نگونبختان گرفتار در این اردوگاه بود.

یاوه سرایی های تکراری و رویا فروشی به اعضای سالمند بیمار در اردوگاه قرنطینه شده مانز آلبانی آن روی سکه مرگ و میر اعضاء در اثر ابتلا به انواع بیماری هاست، بنحویکه  که در سال ۱۴۰۳ نیز همانند سالهای قبل تعداد قابل توجه  دیگری بدور از خانواده هایشان و در خاک غربت به سینه قبرستان سپرده شده و معدوم شدند.

نتیجه اینکه در پس تمامی وعده و وعیدهای بهشتی و رویایی سران فرقه؛ نهایتا زیست اردوگاهی و بدور از اجتماع بشری،  تجرد و نفی خانواده و نهایتا بیماری و مرگ تنها دستاورد فرقه تروریستی مجاهدین است. بنحویکه حتی در صورت آزادی عضوی از این فرقه،  حضور آنان در هر جامعه ای را سخت و دشوار کرده و سالها درمان را می طلبد.