آنچه در جریان بازرسی و متعاقباً درگیری صدها تن از اعضای پلیس با اعضای فرقه تروریستی مجاهدین در آلبانی رخ داد، نقطه آشکارساز فرجام و «دردسرسازی تروریست‌ها برای میزبانان ترور و خشونت» می‌باشد. اگرچه صورت‌بندی و تحلیل این موضوع، مرهون تمرکز بر ابعاد گوناگون ماجراست اما در این میان مولفه هایی وجود دارد که نمی‌توان آن‌ها را نادیده انگاشت. نخست اینکه مجاهدین بارها خیانت خود را به دولت‌های میزبان به اثبات رسانده‌اند. در سال ۲۰۰۳ میلادی، مریم قجر عضدانلو و ده‌ها تن دیگر از رهبران مجاهدین در حومه پاریس به دلیل پول‌شویی غیرقانونی گسترده و تلاش برای از بین بردن چند تن از بریدگان سازمان در خاک اروپا، دستگیر و راهی زندان شدند.

در آن زمان، دولت وقت ژاک شیراک و اداره امنیت خارجی فرانسه (DGSE) بدون آنکه توجهی نسبت به آثار و تبعات مصالحه با تروریست‌ها داشته باشند، عملاً اقدامات آن‌ها را نادیده انگاشته و به‌نوعی «مصالحه با فرقه مجاهدین» را در پیش گرفتند. روندی که واشنگتن و تل‌آویو در شکل‌دهی و بازتعریف مجدد آن نقش به سزایی داشتند. اکنون، پس از دو دهه محرز شده است که اگر دولت فرانسه در آن زمان به وظیفه ذاتی خود در دفاع از امنیت داخلی کشورش در برابر «تروریست‌های فرمان ناپذیر» پایبند بود، امروز اساساً نباید عضوی از فرقه رجوی در خاک اروپا حضور داشت!

در آن زمان، «تسویه درون‌سازمانی» و «پول‌شویی» محور فعالیت‌های غیر اعلامی مجاهدین و دور زدن دولت میزبان آن‌ها را تشکیل می‌داد و امروز «جاسوسی سایبری از کشور میزبان» و آن‌هم «نهادهای امنیتی آلبانی»!

ماهیت هر دو پرونده یکسان اما شکل آن‌ها متفاوت است. در بعد ماهوی ماجرا، مجاهدین بار دیگر اثبات کرده‌اند که حتی حاضرند امنیت دولت‌های میزبان خود را نیز قربانی توهمات و انگاره‌های خطرناک و ضد انسانی خود در دنیای درون و بیرونشان کنند.

حال سوال این است آیا دولت های اروپایی حاضرند بعد از شکست ۴۴ ساله‌شان در روند «اپوزیسیون سازی» علیه جمهوری اسلامی ایران تهدید فرقه تروریستی مجاهدین برای امنیت شهروندان و کشورشان را جدی گرفته و آنان را از خود تردد کنند؟

باید گفت دوران برخورد دوگانه با موضوع تروریسم و سواستفاده از چنین گروههای بر علیه یک دولت مشروع و قانونی بدون اینکه بخواهند بهای آنرا بدهند گذشته است.

اقتدار جمهوری اسلامی ایران، منجر به تغییر روند «اپوزسیون سازی» از سوی دستگاه‌های دولتی و امنیتی آمریکا و اروپا شده است.  هرچند مصادیق «تغییر رفتار غرب» در قبال گروه تروریستی مجاهدین از سوی آنان دیده می شود ولی کافی بنظر نمی رسد و باید با تردد کامل این فرقه روابط خود با جمهوری اسلامی ایران را بهبود بخشند.