وقتی رجوی کوتوله، شکم پرست و شهوت ران پای مسائل جدی به میان می آید دست به دامن بیهوده گویی و چرند گویی می شود. اینجاست که می گویند چون قافیه تنگ اید ، شاعر به جفنگ اید. پیام یازده اردیبهشت رجوی هم در مورد رضا پهلوی و سفر وی به اسرائیل دقیقا مضمون همین ضرب المثل است.

یعنی او مجبور است که حرف بی ربط زده و پرت و پلا گویی کند تا از زیر بار حرف اصلی که همانا محکوم کردن علنی سفر رضا پهلوی به اسرائیل است شانه خالی کند.

رجوی نیک می داند که دعوای وی با رضا پهلوی بر سر سهم خواهی بیشتر از پول های کثیفی است که توسط اسرائیل به این اوباش داده می شود. تنها تفاوت بین رجوی و رضا پهلوی این است که یکی علنا برای اسرائیل مزدوری می کند و دیگری در خفاء . اگر مریم رجوی مخفیانه به سرزمین های اشغالی سفر می کند و یا سفیر اسرائیل در آلبانی را در اردوگاه این فرقه به حضور می پذیرد ، رضا پهلوی علنا به سرزمین های اشغالی سفر می کند.

بنابراین رجوی می خواهد هم از آخور بخورد و هم از تبره. یعنی بصورت مخفی مزدوری کند و بطور علنی عَلم استقلال و طن پرستی را بلند کند. ترفندی که در دنیای سیاسی امروزی هیچ خریداری ندارد.

حال این سوال پیش می آید اگر سفر رضا پهلوی به اسرائیل آنهم برای یکی دو روز ، تجزیه طلبی بوده و هدفش به گفته رجوی  ایجاد «کشور مستقل آذربایجان جنوبی به پایتختی تبریز» است، آیا منطقی نیست نتیجه بگیریم پس حضور بیش از دو دهه ای مجاهدین در خاک عراق و پیوستن به ارتش صدام و کشتن انبوه ایرانیان به باد دادن تمامیت ارضی کشور بوده است. ضمن اینکه وی در پیامش صراحتا هم تجزیه طلبی را  محکوم و از تمامیت ارضی ایران دفاع نکرده است.

بنابراین این پیر خرفت از کسی خورده می گیرد که خود سرآمد تمامی وطن فروشان و خائنین به ملت و کشور است.

حال این مردک کوتوله یاد گرفته هرجا نتواند واقعیت ها را از گلوی ناپاکش بیرون دهد به مغلطه، شعر گویی و داستان سرایی روی بیاورد تا آب ها از آسیاب بیفتند. البته خدا می داند این فاسد بی اعتبار چقدر فشار تحمل کرده تا همین ها را نیز بیان کند.

آری دعوای مجاهدین با رضا پهلوی بر سر لحاف ملاست یعنی اینکه چه کسی باید سهم بیشتری از پول های کثیف اسرائیلی و دیگرسرویس های اطلاعاتی ببرد.

باید گفت فرامتن تمامی این سگ دعواها بین مدعیان اپوزیسیون، نهایتا به دو نقطه بیشتر ختم نمی شوند، یا طرفدار بازگشت به عقب و پذیرفتن یک دیکتاتور و یک حکومت وابسته و ضعیف هستند یا تجزیه‌طلبی ایران را آمال سیاسی خود می‌دانند. ضمن اینکه این سگ دعواها عملا نشانه اختلاف محاسبات و عدم توافق در میزان سهم داشتن در میان مدیریت خارجی پشت صحنه و گردانندگان این اوباش وطن فروش نیز هست.