در این ارتباط تصویری آقای حسن حیرانی مدیر آسیلا ، همچنین آقای داشامیر و همسرشان خانم میراندا از موسسین، و دکتر جُرجی تاناسی نویسنده، محقق و خبرنگار آلبانیایی و از حامیان آسیلا و خانواده های دردمند حضور داشته و هرکدام سخنانی را در ارتباط با رفتارها ضد انسانی و ضد بشری سران مجاهدین با اعضای گرفتار در این فرقه بیان داشتند.

سازمان نه تنها باعث پیشرفت و بهبود زندگی ما نشد بلکه ما را از داشتن امکانات اولیه محروم می کرد به عنوان مثال ما حق ازدواج نداشتیم و یا حق نداشتیم آزادانه زندگی کنیم و حتی امکاناتی مانند تلفن، رادیو نیز نداشتیم تا بتوانیم با خارج از قرارگاه تماس داشته باشیم. ساعت ها از ما کار می کشیدند بدون اینکه دستمزدی به ما بدهند.

تهدیدات پنهان و نرم و در مقاطعی البته سخت واقعیّتی است که پیوسته اعضای گرفتار در فرقه رجوی در اشکال مختلف در درون سازمان با آن دست به گریبان بوده و هرکس به شکلی آثار آنرا با خود به همراه دارد. زندان و شکنجه، قتل، تحقیر در مقابل جمع، محاکمات غیر انسانی، تحمیل خودکشی به اعضای ناراضی و . . . از انواع این تهدیات محسوب می شود.

اغلب نفرات برای اینکه خودشان را از مخمصه نشست های کمیته خلاص کنند از پذیرش عنوان مدیر سرباز زده و خواهان این بودند بصورت ثابت کاتب باشند که نه مجبور باشند حرفی بزنند و نه سر حرفهای بقیه موضعی بگیرند.

خانم مهناز سپه پور: سران مجاهدین قاتل برادر من هستند. الان وقت نجات جان انسان های گرفتار در اردوگاه این گروه در آلبانی است. لطفاً کمک کنید. پدران، مادران، برادران، خواهران، همسران و فرزندان آنان چشم براهند.

مسعود رجوی در 17 خرداد 1365 با این بهانه که دولت فرانسه وی را اخراج کرده است به عراق آمد. ولی در حقیقت به دنبال امضای معاهده‌ای در پاریس با طارق عزیز در دیماه 1361 بود که صدام درخواست رجوی برای آمدن به عراق را در قبال حمایت های مالی و تسلیحاتی از مجاهدین را پذیرفت.

من خودم ۹ سال در این فرقه بودم. هر چند سالیان قبل از آنها جدا شدم اما دوستان سابق من که  به تازگی جدا شده اند من را از تاثیر فعالیت های شما  و ضرباتی که بر فرقه وارد کرده اید آگاه کرده اند و میخواستم آن را با شما در میان بگذارم.  تا بحال سنگین ترین ضربه ها را رجوی و عضدانلو از خانواده ها و در  راس آن شما مادران دریافت کرده است.

ما در عصر کنونی با شقی ترین و بی رحم ترین فرقه مواجه هستیم که هنرش، کشتن و دربدر کردن فرزندان و جگر گوشه های ماست. بنابراین در مقابل چنین فرقه بی رحمی که هیچ حد و مرز و حرمتی در باب انسانیت، خانواده و اخلاق را به رسمیت نمی شناند باید قوی تر و متحدتر از هر زمان دیگری از افشای جنایات رهبران این فرقه و احقاق حق خود که همانا دیدار و آزادی فرزندانمان از دست این فرقه ضاله است از پا ننشینیم . . . 

امروز خوشحالم که اعلام کنم برای قدردانی از زحمات مادران قربانی و ادامه راه برای آزادی سایر فرزندان اسیرمان دربند فرقه رجوی، تشکل مادران، قربانیان فراموش شده فرقه رجوی در استان آذربایجان غربی اعلام موجودیت می کند. تا رزم دیگری را علیه سران فتنه و نفاق آغاز کنیم.

خانواده تقی نژاد می گوید: ما هرگز فکر نمی کردیم با چنین فرقه جنایتکاری طرف باشیم که همه خصوصیات انسانی در آنها در بدترین شکل ممکن مرده باشد. آنها کسانی هستند که تلاش کردند حتی مادران و پدران سالخورده و پیری که پس از سالیان سال موفق شده بودند در مقابل اسارتگاه اشرف و لیبرتی برای دیدار فرزندانشان حاضر شوند را با پرتاب سنگ از محل دور کنند.