تشکیل لایه ای به نام «شورای رهبری» توسط مسعود رجوی با معاونت مستقیم مریم رجوی در دهه هفتاد هجری شمسی و در بهبوحه باصطلاح «انقلاب ایدئولوژیک»، بعنوان خلوتگاه و خانه فساد مسعود رجوی، لکه ننگی بر پیشانی فرقه تروریستی مجاهدین است. اقدامی که تاکنون در هیچ برهه ای از تاریخ معاصر ایران دیده نشده است.

از نظر مجاهدین بالاترین استثمار در خانواده صورت میگیرد. به همین دلیل هم بود وقتی كه مهدی ابریشمچی در یكی از نشست های انقلاب تفكر و فهم خودش از انقلاب را بیان كرد و گفت؛ « ... خانواده كانون فساد است و بیشترین استثمار در آن صورت میگیرد و باید آنرا منهدم و نابود كرد ... »، نیش مسعود و مریم تا بناگوششان باز شد و تا دقایقی در سالن برایش كف زدند.

عملیات فروغ جاویدان و بحث تنگه و توحید نقطه عطفی در قرارگرفتن رجوی در جایگاه رهبری بی منطق و غیرپاسخگو با ایدئولوژی خاص در مسیر فرقه‌سازی بود. بعد از این عملیات بود که جداسازی مردان از زنان بتدریج در سازمان شروع شد هرچند هنوز بحث های طلاق صورت نگرفته بود.

ترویج هم‌جنس‌گرایی راهبرد اصلی غربی‌ها برای از بین بردن بنیاد خانواده در ایران است. مجاهدین هم با انقلاب ایدئولوژیک دقیقا در راستای تحقق همین سیاست پیش می روند. البته آثار چنین حرکت ضد دینی و ضد اخلاقی در داخل تشکیلات مجاهدین یک فاجعه است که در راس هرم به ایجاد حرمسرا برای رهبر فرقه و در پائین به هم‌جنس گرایی و خود ارضایی مفرط ختم گردیده است. البته هنوز خیلی از ابعاد ضد انسانی آن برملا نشده است.

نتیجه انقلاب ایدئولوژیک فساد در بالا و تلاش برای ایجاد راهبه گری حتی بشکل افراطی آن یعنی مقابله با فیزیک زنان (در آوردن رحم) و مجرد نگه داشتن مردان در رده های پایین بود. که نهایتا در بهترین شکل آن به خود ارضایی و در بدترین شکل آن به لواط ختم گردید. مردانی که تا دیروز دارای همسر و فرزند بوده و حتی در زندگی شخصی شان هم هرگز به چنین مقولاتی فکر هم نکرده بودند. تا چه رسد که به عمل ختم شود.

شکست رجوی در پشبرد استراتژی «آرتش آزادیبخش» و عقب ماندن از تحولات سیاسی ایران که در قسمت های بعدی بیشتر توضیح خواهم داد، از یک سو و تولید کارهای کاذب برای سرگرم کردن نیروها که انرژی زیادی از تشکیلات می گرفت، از سوی دیگر، همگی سران فرقه را به این نتیجه رساند که باید سرگرمی جدیدی در حوزه ایدئولوژی فرو برنده اش ایجاد شود.

با افشاگریهای خانم بتول سلطانی عضو شورای رهبری مجاهدین مشخص شد، تنها کسانی می توانستند عضو این شورا شوند که به همبستری با مسعود رجوی تن می دادند. بنابراین تا مقطع تابستان سال 1372 که تعداد 12 زن بعنوان عضو «شورای رهبری» و 12 نفر هم بعنوان کاندید توسط مسعود رجوی معرفی شدند نشاندهنده این بود که رجوی تا آن مقطع به 12 زن نگونبخت تجاوز جنسی کرده و بقیه نیز در نوبت تجاوز بودند تا بعدا رده آنها هم به عضو شورای رهبری ارتفاء یابد.

مجاهدین از سوی ارتش صدام ماموریت یافتند که مانع از تهاجم گسترده نیروهای کُردی از منطقه شمال به سمت بغداد و سقوط آن شوند. چرا که این منطقه خالی از نیروهای ارتش صدام بود. بدین ترتیب نیروهای مجاهدین مستقر در منطقه کفری با تجهیزات کامل و در اوج غافلگیری، محورهای منتهی به بغداد از مسیر شهر خالص را به تصرف خود درآورده و با مردم و نیروهای کردی درگیر شدند.

رجوی نياز به بحرانی داشت که همه مشکلات تشکیلاتی سازمان وی را تحت الشعاع خود قرار دهد. از یک طرف باید شکست در فروغ جاویدان را توجیه می کرد، از سویی دیگر مسئله ای به نام خانواده را باید حل می کرد و به انبوه اعضاي مجرد چاره اي مي انديشيد و از سویی دیگر به بحث آنچه که آنرا «سرنگونی» می نامید و هنوز محقق نشده بود، پاسخ می داد.

اما خشم رجوی از پیروزی مقاومت فلسطین بر اسرائیل وجه پنهان دیگری نیز دارد، آنهم حسادت های هیستریک وی به جایگاه رهبر ایران است. جایگاهی که این مزدور از زمان حیات رهبر انقلاب ایران بدنبال آن است.