حیاتی که عین مرگ است و مرگی که در عزلت و تنهایی است. بعبارتی اعضای فرقه حتی بعد از مرگشان هم در اسارت سران فرقه رجوی بسر می برند. بنحویکه خانواده هایشان هم هیچ دسترسی به مرده آنها ندارند.

رجوی حاضر است میلیون ها دلار هزینه کند ولی نگذارد جداشده ای پایش به بیرون از حصارهای فرقه رجوی برسد. چرا که هر جداشده ای خود سندی زنده از سالیان اقدامات تروریستی، خیانت و وطن فروشی رجوی از یک سو و پوچی ادعاهایش در مورد آزادی و دموکراسی و حقوق بشر از سوی دیگر است.

اگر حزب توده فقط به یک قدرت خارجی وابسته بود، مجاهدین مثل یک روسپی سیاسی به چندین کشور وابسته است. آنها سالهای سال براساس خصلت های ضد انقلابی، ضد ایرانی و ضد مردمی شان برای امپریالیسم و ایادی آنان جاسوسی کرده و آدم کشته اند. باید گفت سرنوشت حزب توده و هم مجاهدین هر دو عبرت آمیز است و در یاد و خاطره تاریخ معاصر ایران و نسل های آینده باقی خواهد ماند.