فریادهای درد آلودی که طنین آن هرگز به بیرون راهی ندارد. شرایط سخت و فشار کارهای اجرایی طاقت فرسا از یک سو و درد تنهایی و بی کسی از سوی دیگر دو لبه قیچی مجاهدین است که تنها برای از بین بردن تک تک  انسان های گرفتار در درون فرقه رجوی  کارآیی دارد.

رجوی حاضر است میلیون ها دلار هزینه کند ولی نگذارد جداشده ای پایش به بیرون از حصارهای فرقه رجوی برسد. چرا که هر جداشده ای خود سندی زنده از سالیان اقدامات تروریستی، خیانت و وطن فروشی رجوی از یک سو و پوچی ادعاهایش در مورد آزادی و دموکراسی و حقوق بشر از سوی دیگر است.

اگر روزی تضاد اصلی سازمان مجاهدین مبارزه با امپریالیسم جهانی به سرکردگی آمریکا بود! امروز اما آقای حسن حیرانی مدیر اجرایی انجمن آسیلا، جداشده ها، و خانواده های اعضای خود مجاهدین در نوک پیکان نبرد این فرقه قرار دارند!

فرقه رجوی در قرارگاه موسوم به اشرف چه در خاک عراق و چه اکنون در خاک آلبانی دهه هاست مدل جدیدی از برده داری را که حتی در زمان قبل از اسلام و زمان جاهلیت هم وجود نداشته پیش می برد. مسعود رجوی و سران سازمان با انواع ترفند ها سعی کردند که خانواده و زن و بچه را از افراد جدا کنند.

بدین ترتیب باید گفت؛ ماهیت فرقه ای و فعالیت های تروریستی مجاهدین از یک سو و افشاگریهای جداشدگان و خانواده ها از سوی دیگر هیچ جایی برای عرض اندام مجاهدین در صحنه بین المللی باقی نگذاشته است. بنابراین هرگونه فعالیت تبلیغاتی مجاهدین، مثل گردهمایی 5 روزه در اردوگاه این گروه در آلبانی نیز همچون ارزنی در سبد گشاد مریم رجوی است.

فعالیت های اخیر مجاهدین در برخی از کشورهای اروپایی و دوره گردی در بروکسل، واشینگتن و برلین و گردهمائی در اردوگاه این گروه در بیابانهای  آلبانی نه تنها هیچ مسئله ی سیاسی از مجاهدین حل نکرد بلکه به عیان دوران افول این گروه مزدور و بی وطن را نیز به نمایش گذاشت. چرا که حضور در شوهای مجلل ویلپنت پاریس کجا، و گردهمائی در بیابانهای آلبانی کجا.

تشدید قرنطینه اعضاء و بحرانهای درون تشکیلاتی اخیر در اردوگاه مجاهدین در آلبانی ، بی آبرویی جهانی بویژه در افکار عمومی مردم آلبانی و افشای ماهیت فرقه ای و تروریستی این گروه در رسانه های جهان از جمله عوامل دست یازیدن  سران مجاهدین به چنین ترفند هایی مضحک بشمار می رود