اکنون هم حرف مردم ایران با سران بدنام و فاسد مجاهدین این است که بدون تعهد به وطن و عبور از مرز سرخ وطن پرستی حاصلش؛ ترورهای کور، کشتار و تخریب، پیوستن به ارتش صدام، تبدیل شدن به پادوهای اطلاعاتی و جاسوسی غرب و اسرائیل و نهایتا زمین گیر شدن در قطعه زمینی در خاک آلبانی است.

سران مجاهدین و در راس آنها مسعود رجوی معتقد بودند که می توانند با استفاده از سلاح تجربه ی انقلاب را تکرار کنند! اگر در دوران انقلاب خیابان ها در کنترل آنان بود ، اکنون نیز این وضع می تواند اتفاق بیفتد. غافل از اینکه مجاهدین، مخالفت قاطبه مردم ایران با رژیم شاهنشاهی را به حساب حمایت همه جانبه آنان از سازمان مجاهدین می پنداشتند و همین توهمات آنان را به سوی ماجراجویی و شورش مسلحانه کشاند.

به یاد آوریم روزگارانی در فردای پیروزی انقلاب را، رهبران عُقده ای و تازه به دوران رسیده مجاهدین را، تیره بختانی که در آرزوی رسیدن به قدرت و سلطنت، اینبار آنان بودند که تنها با گذشت کمتر از 3 سال از پیروزی انقلاب، بجای گارد شاهنشاهی، سینه مردم ایران را با ترور و خشونت شکافتند.