در قسمت قبلی گفتیم که ملاقات نیروهای آمریکایی با مسئولین مجاهدین در قرارگاه علوی که زیر نظر شخص رجوی هدایت می شد، نقطه عطفی در شروع ارتباط مجاهدین با نيروهاي آمریکایی در خاک عراق بود. مطابق مفاد اين توافقنامه قرار شد نیروهای مجاهدین مطابق دستور آمریکاییها و تحت حفاظت آنها به قرارگاه هاي علوی و اشرف بازگردند.

رجوي كه روزي آمريكا را دشمن خلق ها و ترور نظاميان آمريكايي را افتخار خود می دانست حال به جايي رسيده بود به ماليدن تن خود به دست آمريكائيان افتخار می کرد. رجوی چه خوشرقصي ها كه نمي كرد تا اين امر ميمون و مبارك براي او و سازمانش اتفاق بيفتد تا باز و براي مدتي ديگر به حيات ننگين و زالو وارش در دامن بیگانگان ادامه دهد و اربابان جديدش را شاد و خوشحال كند.

از عكس العمل هاي مردم و فرار سربازان و نظاميان از پادگانها ، مشخص بود كه دولت مركزي ضعيف شده و در حال سقوط مي باشد . ول شدن خودروهاي نظامي در كنار جاده ها ، فرار نظاميان از بغداد و مناطق مركزي عراق و شروع تدريجي غارت خودروهاي نظامي و حمله تدريجي به پادگانها ، فعال شدن نيروهاي 9 بدري در جاده ها و برخي تهاجمات جاده اي آنها به ستون هاي ما حاكي از سقوط قريب الوقوع دولت مركزي بود.

تمامي قرارگاههاي سازمان در هركجاي عراق كه مستقر بودند. با نزديك ترين فيلق (سپاه) ارتش عراق در هماهنگي بودند و مسائل استقراري خود را با همين فيلق هاي عراق حل و فصل ميكردند.