متوسل شدن به بهانه ی تهدیدات تروریستی از سوی ایران در آلبانی، کشوری  که عضو ناتوست مسلما بهانه ای سخیف و البته خنده دار است. هرچند این خبر توانست این فرقه را تا مدتی روی آنتن خبری ببرد. ولی آنچه که مهم بوده و است اینکه برای اولین بار اجازه برگزاری گردهمایی به مجاهدین داده نشد. و این نقطه عطفی در محدود کردن فعالیت های این فرقه در کشورهای اروپایی بعد از اخراج از فرانسه محسوب می شود. که باید منتظر اتفاقات بعدی بود.

آنچه در واقعیت به عنوان تلاش های فرقه تروریستی مجاهدین برای قرارگیری در جایگاه آلترناتیو نظام ایران شناخته می‌شود، مجموعه‌ای از اقدامات تبلیغی و نمایشی است که صرفاً بتواند در میان اپوزسیون پراکنده و ناتوان نظام ایران سربلند کرده و در رقابت تصاحب حمایت‌های مادی و معنوی دشمنان ملت ایران پیروز شود.

آنچه که در مورد مدعیان جایگزینی نظام کنونی ایران مطرح است فعالیت های جاسوسی آنهاست. اینکه چرا حملاتِ جاسوسیِ این جماعت تمامی ارکان توان دفاعی و اقتصادی کشور را در بر گرفته است؟ اگر هدف براندازی است، آیا در نظامِ بعدی برای حفظ وطن به توان دفاعی، به علم هسته یی، به اقتصاد قوی و صنعت پیشرفته نیاز نیست؟ نتیجه اینکه: وطن فروش ها برانداز هم نیستند بلکه مامور نابودی ایرانند.

مجاهدین هر چند با توجه به تجربیات تروریستی و جنایتکارانه شان می توانند در کادر عملیات ایذایی و با هویت های جعلی افرادی را فریب داده و تحت عنوان «کانون های شورشی» خساراتی را به مردم ایران وارد کنند ولی هرگز نمی توانند پایگاه اجتماعی از دست رفته را دوباره بازگردانند

محتوای اجلاس واشینگتن بخوبی وصف حال درماندگی و زمین گیر شدن مجاهدین و در راس همه آنها رهبر مفلوک و مفقودالاثر این فرقه را به نمایش می گذارد که نه تنها بود و نبود او و یا پیام هایش هیچگونه تاثیری در تحولات سیاسی – اجتماعی ایران ندارند. بلکه حتی از دادن هرگونه امیدواری به اعضای نگونبخت این فرقه در اردوگاه این گروه در آلبانی نیز عاجز بوده و هر روز شاهد جدایی بیشتر اعضاء از این فرقه هستیم.