گروه‌های ضد انقلاب، که تا پیش از این روی حمایت‌های خارجی و فضاسازی‌های رسانه‌ای حساب باز کرده بودند، در واقعیت هیچ پایگاهی در دل جامعه ایرانی ندارند. اتحاد بی‌نظیر مردم ایران در دفاع از سرزمین و نظام خود، به وضوح نشان داد که این گروه‌ها نه تنها از اعتبار داخلی برخوردار نیستند، بلکه کشورهای خارجی نیز به آن‌ها برای انجام هرگونه مداخله در امور داخلی ایران اعتماد نخواهند کرد.

این دو مزدور وطن‌فروش یعنی مسعود رجوی و رضا پهلوی که هیچ‌گاه از همکاری با دشمنان ایران دریغ نکرده و ابایی نداشته اند، حالا در رقابتی خفت‌بار برای جلب رضایت ارباب اسرائیلی‌شان به جان هم افتاده و به همدیگر چنگ و دندان نشان می‌دهند.

تغییر شتاب‌زده گفتمان سازمان مجاهدین خلق از "اسلام انقلابی مردمی" به "خشونت مزدورانه"، ریشه در شکست سیاسی داخلی و توهم نسبت به حمایت خارجی داشت.

در بحبوحه روزهای پرتلاطم پس از انقلاب اسلامی، بسیاری از گروه‌های سیاسی به امید ایفای نقش در ساختار جدید کشور وارد صحنه شدند. اما برخی مسیر دیگری برگزیدند؛ مسیری که به جای صندوق رأی، اسلحه را انتخاب کردند. سازمان مجاهدین یکی از این گروه‌ها بود که در فاصله‌ای کوتاه از فضای سیاسی کشور به کنج ترور و خشونت پناه برد. چرا این سازمان، با سابقه‌ای طولانی در مبارزه چریکی، هرگز به یک حزب سیاسی تبدیل نشد؟ این گزارش به بررسی دلایل آن می‌پردازد.

در تاریخ معاصر، کمتر نمونه‌ای را می‌توان یافت که گروهی مدعی «آزادی»، این‌چنین آشکار به مردمش خیانت کرده باشد و در آغوش دشمنی بیفتد که اگر می‌توانست، ایران و ایرانی را از روی زمین محو می‌کرد.

سازمانی که خود را بدیل دموکراسی می‌خواند، نمی‌تواند در عمل، اعضای خود را از ابتدایی‌ترین حقوق انسانی محروم کند. مانز، نه پایگاه آزادی، بلکه تصویری واقعی از زوال ایدئولوژی‌ای است که زمانی با شعار رهایی آغاز شد و امروز به زندانی بی‌صدا برای پیروانش تبدیل شده است.

رجوی و فرقه‌اش هیچ نسبتی با نسل بنیانگذار ندارند. آنان هر ساله با بزرگداشت‌های نمادین، سعی می‌کنند خون شهدای پیش از انقلاب را سپری برای تطهیر چهره خویش سازند، اما حقیقت را نمی‌توان برای همیشه دفن کرد.

مسعود رجوی نه‌تنها در عرصه سیاسی، بلکه در حوزه اخلاقی نیز عملکردی فاسد و انحرافی داشت. سوءاستفاده از زنان، طلاق اجباری، کنترل روانی اعضا، ایجاد روابط نامشروع و سرکوب مخالفان، بخشی از فساد گسترده وی را نشان می‌دهد.

پیام های مردک کوتوله بخوبی نشان می دهد که او نه تنها هیچ درکی از وضعیت اجتماعی و سیاسی امروز ایران ندارد، بلکه نشان می‌دهد چقدر سطح فهم او از شرایط کشور، کودکانه و کاریکاتوری شده است. او حتی دیگر قادر نیست شعارهای خودش را حداقل با منطق یا طرحی مشخص ارائه دهد.

همکاری مجاهدین با دشمنان ایران در زمان جنگ، به‌ویژه دولت صدام حسین، مشروعیت اجتماعی اندک این گروه را هم از بین برد. حضور در خاک بیگانه و تکیه به صدام و سرویس‌های اطلاعاتی خارجی، به‌جای اتکا به مردم، تجربه‌ای تلخ و پرهزینه بود که مجاهدین آن را برگزید.