زهرا مریخی سرفصلی از پیروزیهای واهی برای این فرقه منحوس را سرهم بندی کرده و می گوید: « هجرت بزرگ از عراق با عملیات بزرگ تخلیه اشرف و تخلیه لیبرتی بدون این ‌که کمترین جای سوءاستفاده را برای دشمن باقی بگذارد.» !!!باید گفت: وقتی رهبر این فرقه پیوستن به ارتش صدام و همکاری با دشمن مردم ایران را «پرواز تاریخساز» نام می گذارد، طبعا اخراج این گروه بدنام تروریستی از خاک عراق نیز نامش «هجرت بزرگ» گذاشته خواهد شد.

نگاه کنید این مردک دغلباز و شاه مهره ترور و جنایت چه می گوید: « تلاش می‌کنم بنویسم. اما تصور صدهزار پیکر جان‌باخته، آرام و قرار باقی نمی‌گذارد.». باید از این شیاد پَست فترت پرسید اگر اینگونه است، پس چرا شب و روزتان دمیدن در طبل تحریم های ظالمانه آمریکاست که حتی اجازه ورود یک قلم دارو را هم به ایران نمی دهد؟ آیا می شود اسم شما جنایتکاران و تروریست ها را آدم گذاشت، تا چه رسد به اپوزیسیون و آلترناتیو و هر کوفت و زهرمار دیگر.

در سال 1371 مجاهدین برای جلوگیری از آبروریزی بیشتر تعدادی از اعضای سازمان را وارد شورا کردند و به صورت فله ای عدد آنرا به 109 نفر رساندند. ولی حرص و طمع رهبری مجاهدین برای هژمونی کامل بر شورا پایانی نداشت. لذا در شهریور سال 1372 در یک حرکت مضحک و خنده دار بازهم تعداد بیشتری از اعضای مجاهدین را وارد آن کرده و تعداد آنرا به 235 نفر رساندند.

مجاهدین مشتی از اعضای بی سواد و تروریست خود به همراه تعدادی آدم های علاف خارجه نشین که هیچ گونه وزن سیاسی ندارند را به صورت جنس درهم و البته با پوشاندن کت و شلوار و کراوات و نشاندن آنها در پشت میزهای پر زرق و برق با کامپیوتر و انواع نشان و پرچم ، همانند ویترین مارکت ها که جنس خود را برای فروش تبلیغ می کنند، تحت عنوان شورا دور هم جمع کرده است. چیزی که از دور دل می رباید اما همین که نزدیکشان می شوی بوی گندشان به هواست.

در سال 75 بخاطر دوست داشتن یک دختر که در سازمان ممنوع ترین کار بود من را تا جائی که می توانستند فحش داده و تحقیر می کردند . در خیلی از کارها شرکت نداده و در جمع با فحش دادن و تحقیر، شخصیت ام را خُرد می کردند.

مجاهدین خلق به یاری سازمان ملل، آمریکا و عربستان سعودی تا سال 2016 راهی این کشور اسلامی در غرب شبه جزیره بالکان شدند. درباره جزئیات توافقی که به عمل آمده، گزارشی رسمی منتشر نشده. گفته می­شود آلبانی تحت فشار واشنگتن به این کار تن داده و در عوض یک کمک چند میلیونی دریافت کرده است. پیش از آلبانی از رومانی خواسته شده بود به این اقدام دست بزند که قبول نکرد.

رجوی، «رهبر» خودخوانده ی بی دولت و بی ملت، اینبار با شعار «ارتش گرسنگان، پیش به سوی شورش و قیام» به میدان آمد تا با عبور از «ارتش آزادیبخش» و «کانون های شورشی» ناخواسته بی مصرف بودن نگون بختان پوشک سوار در خانه سالمندان آلبانی که پیشتر از این تحت عنوان «ارتش آزادیبخش» نامیده می شدند و کانون های پوشالی شورشی را بیش از پیش به نمایش بگذارد.

زمانیکه من وارد سازمان شدم 17 سالم بود و ازدواج هم نکرده بودم. ولی مسئولین «مجاهدین» مرا مجبور می کردند تا دخترانی که در ایران می شناختم را در ذهنم طلاق بدهم. آنها می گفتند این حرف رهبری است. یا باید اطاعت کنی و یا باید بمیری!

اگر رجوی در پیامی در پنجم فروردین 86 از دو سال باقیمانده ریاست جمهوری بوش تحت عنوان «تدبیر خود به دست شراب دو ساله پس از چهل سال رنج و غصه» نام می برد، و از اعضای نگون بخت در این فرقه تعهد می گرفت که تا پایان ریاست جمهوری بوش سازمان را ترک نکنند، حال بعد از 13 سال دربدری و فلاکت در انتهای پایان چهار سال ریاست جمهوری محبوبش ترامپ قرار دارد تا برای همیشه مُهر پایانی بر تمامی توهمات و دغل بازی های این مردک ابله و بی مقدار زده شود.

شاید رجوی با انقلاب ایدئولوژیک اهداف نهان مهم‌تری را نیز دنبال می‌کرد. در یک نگاه به گذشته و بازنگری در این رویداد و تحولات پس از آن، شاید بتوان آن را نوعی زمینه‌سازی برای سلطهٔ مطلق و به ویژه استیلای فکری و ایدئولوژیک مسعود رجوی بر تمامیت سازمان مجاهدین دانست. تا مسیر اجرای تصمیم وی برای انتقال مرکزیت سازمان به داخل کشور عراق را هموار ساخته و کسی جرات مخالفت نداشته باشد.