سایبری هایی که تا دیروز، توئیت به آتش کشیدن خیابان ها را می زدند، و فرمان کُشتن می دادند، وقتی تودهنی محکمی از مردم ایران خوردند امروز به عدم شرکت در انتخابات مجلس راضی شده و هرکدام به فراخور حال خود آنرا تبلیغ می کنند.

رجوی هنوز هم رمال و فریب کار است. پیام اخیر او پر از تناقض و سفسطه، و بازی با کلمات است، رهبری خودخوانده و تمامیت خواه و مردکی فاسد و تبهکار ، که فعلا از جمهوری دموکراتیک اسلامی به جمهوری دموکراتیک و انقلاب دموکراتیک سُر خورده، اما هنوز تشکیلات این فرقه به سبک دوران برده داری با ساختارهای فرقه یی اداره می شود!؟

حال سوال این است؛ برای فریب خوردگان سعودی اینترنشنال، بی بی سی فارسی، فرقه تروریستی مجاهدین و ارتش سایبری ناتو، جان انسان ها و وطن چقدر حرمت داره؟ پاسخ روشن است: واژه ی وطن برای وطن فروش معنایی ندارد.

در این قضیه حتی رهبر فاسد و بدنام مجاهدین تا آنجا پیش رفت که اندک هواداران پولی این فرقه در برخی از تجمعات خیابانی در برخی از شهرهای کشورهای اروپایی را بعنوان «نمایندگان مردم ایران» به خورد مخاطبان خود داد!!! اما این سوال همیشه از سوی رهبران مجاهدین بی پاسخ مانده است؛ اگر شما نمایندگان مردم ایران هستید پس در آلبانی و در مخفیگاه های زیرزمینی چه غلطی می کنید؟!

در حال حاضر در خارج از کشور کم نیست کسانی که مدعی اپوزیسیون برای جمهوری اسلامی ایران هستند. از طیف سلطنت طلبان گرفته تا باصطلاح جمهوی خواهان و فرقه یی مثل مجاهدین. ولی با یک نگاه ساده می توان فهمید کسانی که این ادعا را دارند اغلب مشتی اوباش سیاسی، تروریست و مزدور و وطن فروشی هستند که صرفا با حمایت و پشتیبانی اربابان خود پارس می کنند و پاچه مردم ایران را می گیرند.

علیرغم تمامی جست و خیزهای میمون وار و ادا و اطوار های به ظاهر انقلابی ی رجوی و پوشاندن لباس پلنگ به رحمان کریمی، هنوز هم مهمترین صف‌بندی سیاسی ایران امروز، مرز بین وطن پرستی و وطن‌ فروشی است. لذا  مجاهدین و هم حزب توده همچنان از دید مردم ایران در صف وطن فروشان و خائنین به کشور در تاریخ معاصر دسته بندی می شوند.

آنچه که در این میان قابل توجه است دستپاچگی رهبران مجاهدین از خبر بازگشت ایرانیان به کشور است. که خیلی زود قلم به مزدان آنان وارد میدان شده و با عملیات روانی در فضای مجای سعی کردند مانع از این بازگشت بشوند.

حفظ قرارگاه اشرف به هر قیمت تا مدتها به مرز سرخ مجاهدین تبدیل شد و حتی برای حفظ آن حاضر شدند بطور محدود کشته هم بدهند ولی وقتی دیدند شرایط بدان گونه که رهبران مجاهدین طراحی میکنند پیش نمی رود و دولت عراق در اخراج آنها از خاک عراق قاطع و مصمم است، لاجرم مجبور شدند به خروج از قرارگاه اشرف و انتقال به کمپ لیبرتی تن دهند.