رجوی هر لحظه ميتوانست براي هر شرايطي زمينه هاي ايدئولوژيكي آنرا فراهم كرده و اعضاي سازمان را حول آن كوك كند و افكار آنها را در راستاي منافع خود سمت و سو بدهد.

حکومت صدام حسين نهايتاً در بیست  فروردين سال 1382 و بر اثر انبوهي بمباران  بي وقفه و سنگين آمريكا و متحدانش سقوط كرد و صدام نيز همانند ساير ديكتاتورهاي ديگر به زباله دان تاريخ پيوست و رو سياهي در مقابل ملت ایران و حتی اعضای خود مجاهدین با همه ادعاها و فریبکاری هایش بازهم به رجوي ماند.

رجوی بخوبی می دانست عراق مسیری یکطرفه و بن بست کامل است. سرنوشت او با سرنوشت صدام حسین گره خورده است. صدام و مجاهدین هم هر دو ابزاری در دست آمریکا برای مهار ایران است. بنابراین رجوی ناچار بود گند و کثافت وطن فروشی با محلق شدن به ارتش صدام بدستور آمریکا را در زرورقی به نام «جنگ آزادیبخش نوین» به اعضای سازمان قالب کند تا موقتا هم شده با دستاویز قرار دادن حضرت مسیح از این بحران نیز جان سالم بدر ببرد.

از آنجائي كه رجوي سرنوشت خود را با صدام گره زده بود، بنابراين تمامي تحولات ايجاد شده در عراق بوسطه حملات 11 سپتامبر به نوعی سرنوشت سازمان را نيز تعيين تكليف می کرد. و این آغاز پایان یک گروه تروریستی و وطن فروش در خاک عراق بود که توانسته بود بواسطه جنگ ایران و عراق به حیات خائنانه خود ادامه دهد.

مجاهدین از سوی ارتش صدام ماموریت یافتند که مانع از تهاجم گسترده نیروهای کُردی از منطقه شمال به سمت بغداد و سقوط آن شوند. چرا که این منطقه خالی از نیروهای ارتش صدام بود. بدین ترتیب نیروهای مجاهدین مستقر در منطقه کفری با تجهیزات کامل و در اوج غافلگیری، محورهای منتهی به بغداد از مسیر شهر خالص را به تصرف خود درآورده و با مردم و نیروهای کردی درگیر شدند.