متوسل شدن به بهانه ی تهدیدات تروریستی از سوی ایران در آلبانی، کشوری  که عضو ناتوست مسلما بهانه ای سخیف و البته خنده دار است. هرچند این خبر توانست این فرقه را تا مدتی روی آنتن خبری ببرد. ولی آنچه که مهم بوده و است اینکه برای اولین بار اجازه برگزاری گردهمایی به مجاهدین داده نشد. و این نقطه عطفی در محدود کردن فعالیت های این فرقه در کشورهای اروپایی بعد از اخراج از فرانسه محسوب می شود. که باید منتظر اتفاقات بعدی بود.

با افول آمریکا و تحولات شتابان در مولفه های جدید سیاسی در ایران، منطقه و جهان ، دنیای جدیدی در حال ظهور است که دیگر با سازهای ناهمگون گروه تروریستی مجاهدین همنوا نیست. عوامفریبی با «موسسان پنجم» ، شعار «کس نخارد پشت من . . . » و «گردهمایی» با انواع شکلک های دموکراسی غربی نیز بازاری نداشته و اینچنین آفتاب عمرشان بر لب بام است.

من خودم ۹ سال در این فرقه بودم. هر چند سالیان قبل از آنها جدا شدم اما دوستان سابق من که  به تازگی جدا شده اند من را از تاثیر فعالیت های شما  و ضرباتی که بر فرقه وارد کرده اید آگاه کرده اند و میخواستم آن را با شما در میان بگذارم.  تا بحال سنگین ترین ضربه ها را رجوی و عضدانلو از خانواده ها و در  راس آن شما مادران دریافت کرده است.

ما در عصر کنونی با شقی ترین و بی رحم ترین فرقه مواجه هستیم که هنرش، کشتن و دربدر کردن فرزندان و جگر گوشه های ماست. بنابراین در مقابل چنین فرقه بی رحمی که هیچ حد و مرز و حرمتی در باب انسانیت، خانواده و اخلاق را به رسمیت نمی شناند باید قوی تر و متحدتر از هر زمان دیگری از افشای جنایات رهبران این فرقه و احقاق حق خود که همانا دیدار و آزادی فرزندانمان از دست این فرقه ضاله است از پا ننشینیم . . . 

امروز خوشحالم که اعلام کنم برای قدردانی از زحمات مادران قربانی و ادامه راه برای آزادی سایر فرزندان اسیرمان دربند فرقه رجوی، تشکل مادران، قربانیان فراموش شده فرقه رجوی در استان آذربایجان غربی اعلام موجودیت می کند. تا رزم دیگری را علیه سران فتنه و نفاق آغاز کنیم.