درد جانکاه این است که رجوی در باطن خود هرگز دلش به حال فرزندان اسیر خانواده های دردمند که در دست این فرقه نمی سوزد و آنان را صرفا بعنوان یک گروگان بخاطر برملا نشدن کثافت کاریهای سالیان عمرش در اسارت نگه داشته است. اما پس از مرگ شان در اوج ریاکاری، آنان را «مجاهد» نامیده و سعی می کند از مرگ آنان نیز به نفع فرقه بهره برداری سیاسی کند و این در دنیا بی سابقه است.

آنچه که باید بزرگترین ظلم مجاهدین در حق یعقوب دادگر و دیگر منتقدین این فرقه دانست، اینکه رجوی آنان را تا زمانیکه زنده بودند تحت شدیدترین فشارهای روحی و روانی قرار داد و زمانیکه مرگ شان فرا رسید، آنان را «مجاهد خلق» نامید و بر سر و رویشان آرم این فرقه افراطی و ضد دینی و ضد ملی را آویزان کرد.