امروز دیگر زمان فرقه گرایی و حبس افراد به پایان رسیده و هرکسی حق دارد زندگی آزادی داشته باشد عصر حاضر عصر ارتباطات است با زدن یک کلید هر چیزی مشخص می شود و فرقه رجوی هرگز نمی تواند سابقه سیاه خود را در خیانت به مردم ایران پاک کند.

سران این فرقه دائما به افراد گفته اند که خانواده شما را فراموش کرده تا با این ترفند بتواند آنها را در آن سازمان نگه دارد . اما امروز می بینند که خانواده و اعضا هنوز همدیگر را از یاد نبرده اند و از هر راهی که بتوانند تلاش می کنند از خانواده خود باخبر شوند. و تنها مانع سران فرقه رجوی است که باعث این جدایی ها شده است.

من منتظر برادرم محمدعلی هستم و مطمئنم روزی او با من تماس خواهد گرفت و آن روز دیر نیست و بلاخره صدای ما خانواده ها به گوش آنها خواهد رسید.

آقای حمید گشسبی می گفتند بعد از اینکه نادر در سال 1363 از ایران رفت پدرم تلاش های زیادی کرد که از او خبری به دست بیاورد اما نتوانست تا اینکه چندسال پیش گفتند که نادر در اردوگاه مجاهدین است.

در دنیای امروز که جهان با انفجار اطلاعات روبرو است وجود گروهی مانند فرقه رجوی می تواند از عجایب عصر حاضر باشد حتی تحمل شرایط اردوگاه اشرف برای کودکان نیز دور از عقل و منطق است.

از میان انبوه پیام های ویدئویی خانواده ها برای ملاقات عزیزانشان به درخواستهای خانواده های آقایان؛ حبیب پور، تقی نژاد، عباسی و گشسبی اشاره می کنیم. این خانواده ها در سالهای گذشته تلاش های فراوانی کرده اند تا از عزیزان گرفتارشان در فرقه رجوی خبری به دست آورده و با آنها ملاقات کنند.

خانواده های استان آذربایجان غربی طی سال ۱۳۹۹ و ۱۴۰۰ در مجموع با ۱۲۰۰ امضا در طوماری درخواست ملاقات خود را به گوش مقامات آلبانیایی رسانده اند. اما تا به امروز هیچ پاسخی به درخواست آنها داده نشده است.

حرف مشترک خانواده ها این است که دولت آلبانی باید شرایطی را فراهم آورد تا آنها بتوانند بدون فشارهای فرقه رجوی با عزیزانشان را در بیرون از اردوگاه این گروه در آلبانی ملاقات کنند

از جدیدترین تلاش های این خانواده برای رهایی فرزندشان از اسارتگاه فرقه رجوی مصاحبه آقای جعفر خسروی به همراه دو تن از خواهرانش با خبرنگار آلبانیایی به نام اولسی یازچی در هیجدهم مهر 1399بود که از مقامات دولت آلبانی و سایر ارگانهای حقوق بشری برای آزادی فرزندشان درخواست کمک کردند.

رهبران مجاهدین خلق اعضای سازمان را مجبور به انجام کارهای سخت فیزیکی بدون هیچگونه دستمزدی می کنند تا هرگز فرصتی برای فکر کردن نداشته و به مرور مستهلک شوند، و این بزرگترین ظلم در حق اعضای گرفتار در اردوگاه این گروه در کشور شماست.